OZNAKA ROZPOZNAWCZA SG WP

Oznaka rozpoznawcza była i jest traktowana w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej jako identyfikacja i świadectwo przynależności oraz symbol więzi duchowej łączącej wszystkich żołnierzy danej jednostki lub instytucji. Dążenie żołnierzy do jej wprowadzenia łączy się z pragnieniem ugruntowania prestiżu profesji żołnierza w środowisku społecznym dla osiągnięcia celu daleko ważniejszego jakim jest konsolidacja wysiłku całego społeczeństwa na rzecz umacniania bezpieczeństwa państwa. Głęboko zakorzeniona w psychice chęć podkreślenia dumy żołnierskiej wypływająca z faktu pełnienia służby w danej strukturze wojskowej jest inicjatywą niezwykle ważną z punktu widzenia budowania morale a przez to zwielokrotnienia wartości bojowej jednostki.

Oznakę rozpoznawczą Sztabu Generalnego Wojska Polskiego wprowadza decyzja nr 328/MON z dnia 14 września 2011r. w sprawie wprowadzenia oznaki rozpoznawczej Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Oznakę stanowi koło o średnicy 70mm. Granatowe tło nawiązuje barwą do pierwszych polskich mundurów wprowadzonych przez Stefana Batorego w końcu XVI wieku. Umieszczone w centrum skrzyżowane buławy, znak dostojeństwa i władzy wojskowej, symbolizują zwierzchnictwo szefa Sztabu Generalnego WP nad wojskami. Podkreślają one kontynuację bogatych tradycji Sztabu Generalnego przez użycie pamiątkowej buławy ofiarowanej marszałkowi Edwardowi Śmigłemu Rydzowi przez oficerów Wielkopolskiej Brygady Kawalerii prawdopodobnie w 1937 r. Umieszczone po obu stronach buław wężyki generalskie, spięte w dolnej części czterema gwiazdkami, charakteryzują rangę szefa instytucji i symbolicznie sytuują Sztab Generalny na najwyższym, strategicznym, poziomie dowodzenia. Poszczególne elementy graficzne są haftowane. Wężyk generalski oraz gwiazdki wykonane są nicią koloru srebrnego. Umieszczone w centralnej części skrzyżowane buławy wykonane są w barwie złotej z cieniowaniem.

Oznaka rozpoznawcza Sztabu Generalnego wykonana będzie dodatkowo

w dwóch wariantach polowych podszytych od spodu strukturą typu „rzep”:

 

 

mundur letni: tarcza w kolorze jasno zielonym (zgodnie z kamuflażem wz. 93) z czarnymi symbolami;

mundur pustynny: tarcza w kolorze jasno brązowym z ciemno brązowymi symbolami.

Prawo do noszenia odznaki rozpoznawczej Sztabu Generalnego Wojska Polskiego przysługiwać będzie wszystkim żołnierzom pełniącym w nim służbę.

 

Dziękujemy za informację rzecznikowi prasowemu Panu płk Andrzejowi Wiatrowskiemu

Sztandar dla 3.SLTr

Powidz 16.10.2011 r.

                Pomimo połowy października piękna, ciepła i słoneczna pogoda, sprzyjała uroczystościom wręczenia Sztandaru dla Dowództwa 3. Skrzydła Lotnictwa Transportowego w Powidzu na Rynku Miejskim w Gnieźnie.

 

 15 października 2011 r. na długo zapadnie w pamięci i sercach nie tylko żołnierzy obchodzących jedną z najważniejszych dla każdej jednostki wojskowej uroczystości, ale i – mamy nadzieję – w pamięci mieszkańców Pierwszej Stolicy Polski, powiatu gnieźnieńskiego oraz jemu najbliższych, a także sympatyków wojska i lotnictwa.

 

Uroczystości odbyły się w trzech etapach. Pierwszym ich elementem była msza św. w Kościele Garnizonowym pw. NMP Królowej Polski, którą celebrował Biskup Polowy Wojska Polskiego Józef Guzdek. Ksiądz Biskup zwrócił uwagę, że „wojsko zawsze chroniło i ceniło sztandar, bo sztandar był wyrazicielem tych wartości, które żołnierze noszą w sercu. Sztandar to niezwykle ważny znak.” Podziękował za to, że na wojskowe sztandary znów wróciły słowa „Bóg, Honor, Ojczyzna”, oraz za to, że wojsko rozumie, że „nie wystarczy słowo mówione, słowo pisane, ale potrzebny jest znak, symbol. Bardzo ważny symbol”.

Drugą częścią uroczystości wręczenia sztandaru był uroczysty Apel, który rozpoczął się na Rynku Miejskim dokładnie w południe. Po wejściu i przygotowaniu pododdziałów Dowódca 3. Skrzydła Lotnictwa Transportowego płk dypl. pil. Sławomir ŻAKOWSKI złożył meldunek Zastępcy Dowódcy Sił Powietrznych – Szefowi Sztabu gen. dyw. pil. Sławomirowi Kałuzińskiemu o gotowości pododdziałów do uroczystości wręczenia sztandaru. W przemówieniu rozpoczynającym uroczysty apel Dowódca 3. Skrzydła powiedział: „Nasz garnizon zawsze słynął z wzorowej służby żołnierzy i rzetelnej pracy pracowników wojska. Chcę zapewnić wszystkich, że bardzo pragniemy być godnymi następcami swoich wielkich poprzedników. Dołożymy wszelkich starań, aby wojsko było nadal obecne w życiu regionu, wzbudzając zaufanie i poczucie bezpieczeństwa jego mieszkańców. Przy okazji wszelkich uroczystości patriotyczno-religijnych chcemy pokazać najmłodszemu pokoleniu, kim jest żołnierz, co znaczy patriotyzm i jak należy traktować miłość do Ojczyzny. Od dnia dzisiejszego będziemy mieli Sztandar, który jest najważniejszym symbolem sławy wojennej i tradycji oraz wierności, honoru i męstwa, których Ojczyzna wymaga od swych żołnierzy. Sztandar wojskowy ma szczególne znaczenie dla żołnierzy i ich wychowania. Na niego składamy przysięgę, towarzyszy nam podczas codziennych zadań, z nim się żegnamy kończąc służbę wojskową”.

 

Następnie Przewodniczący Społecznego Komitetu Ufundowania Sztandaru, Prezydent Miasta Gniezna Pan Jacek KOWALSKI odczytał Akt Ufundowania Sztandaru oraz zaprosił zaproszone osoby do wbicia gwoździ honorowych i pamiątkowych.

 

Kolejnym punktem było ekumeniczne poświęcenie Sztandaru oraz odczytanie Aktu Nadania Sztandaru. Kulminacją apelu była chwila, w której Rodzice Chrzestni przekazali sztandar przedstawicielowi Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej - Zastępcy Dowódcy Sił Powietrznych – Szefowi Sztabu Panugen. dyw. pil. Sławomirowi KAŁUZIŃSKIEMU, który wręczył sztandar Dowódcy 3. Skrzydła Lotnictwa Transportowego płk. dypl. pil. Sławomirowi ŻAKOWSKIEMU a ten, po prezentacji sztandaru, przekazał go dowódcy pocztu. Przemarsz Pocztu Sztandarowego (kpt. Piotr Cichy – dowódca pocztu, chor. Dariusz Szymański – sztandarowy i chor. Łukasz Zięba – asystujący) przed frontem pododdziałów 3. Skrzydła zakończył główna cześć uroczystości. Jej zwieńczeniem były: defilada pododdziałów, przelot samolotów zespołu akrobacyjnego „Biało-Czerwone Iskry” i pokaz musztry paradnej w wykonaniu Orkiestry Wojskowej Sił Powietrznych z Bytomia oraz Kompanii Reprezentacyjnej Sił Powietrznych. Orkiestrę prowadził st. chor. Paweł Szczot, a Kompanią Reprezentacyjną dowodził kpt. Paweł Zin. Zgromadzeni na rynku kilkakrotnie nagradzali ich oklaskami.

 

Dużym zainteresowaniem cieszyły się przygotowane dla mieszkańców atrakcje:

Ostatnim elementem obchodów uroczystości wręczenia Sztandaru była Gala Lotnicza, która odbyła się w Teatrze im. Aleksandra Fredry.

 

Społeczny Komitet Fundatorów Sztandaru na czele z jego Przewodniczącym, Prezydentem Miasta Gniezna, oraz Dowództwo i żołnierze 3. Skrzydła Lotnictwa Transportowego serdecznie dziękują wszystkim, którzy w jakikolwiek sposób wsparli nas, pomogli w organizacji, bądź przybyli i wzięli udział w tak ważnym dla nas dniu.

 

                                                               Oficer Prasowy 3. Skrzydła Lotnictwa Transportowego

                                                                                                              kpt. Włodzimierz Baran

 

Rozwiń Skrzydła dla FlySharka – pomóż i Ty!

W ramach obchodów święta 2. Skrzydła Lotnictwa Taktycznego wspólnie ze Stowarzyszeniem Miłośników Lotnictwa Wojskowego "Krzesiny" zorganizowaliśmy aukcję przedmiotów lotniczych, z których dochód przeznaczony jest na rehabilitację pilota Sił Powietrznych RP - Jacka „Flysharka", zmagającego się z chorobą.

Aukcję lotniczą na bieżąco można śledzić jeszcze przez kilka dnia na portalu Allegro (link poniżej):

http://allegro.pl/listing.php/user?us_id=23134585

 

Atrakcji jest całe mnóstwo - od wizyt w bazach lotniczych - 31 i 32 Bazie Lotnictwa Taktycznego po albumy, książki, kombinezon lotniczy, mundur polowy, koszulki, fotogramy, piny, statuetki, na medalach kończąc.

Zapowiedź do aukcji internetowej znajdziecie Państwo tutaj:

http://www.youtube.com/watch?v=TpZPRhD8bNA&feature=channel_video_title

 

A o swojej historii Jacek „FlyShark” opowiada tak... "Parę lat temu, w 2004 roku jako pilot Sił Powietrznych RP - dowódca klucza lotniczego i pilot samolotu myśliwskiego MiG-21, a później MiG-29 w 41 eskadrze lotnictwa taktycznego w Malborku, siedząc sobie w domu w fotelu, oglądałem program telewizyjny, w którym pokazywali karatekę. Człowiek ten w sile wieku, wysportowany, silny i sprytny; zachorował na stwardnienie rozsiane.

W kilka miesięcy "zwinęło" go do wózka inwalidzkiego. Pokazywali, ile trzeba poświęcenia, miłości, pieniędzy, czasu i cierpliwości rodziny, żeby się nim zajmować, pielęgnować i rehabilitować. Pomyślałem wtedy "ale życie" (no bo kto w takiej sytuacji by tak nie pomyślał?)

Mija kilka lat i ja; pilot myśliwskich samolotów naddźwiękowych; zaczynam odczuwać coś, czego nie rozumiem. Zaczynam miewać okresowo spowolnione ruchy itp. Z czasem różne dziwne rzeczy zaczynają się nasilać, przede wszystkim odrętwienia i niedowłady prawej nogi i ręki. Myślę sobie, że to wina przeciążeń, niedotlenienia, latania na myśliwcach, pewnie kręgosłup dostaje "w kość" i dlatego takie odczucia. Mija jakiś czas i pewnego dnia moja podświadomość zaczęła mi mówić: "zrezygnuj, bo możesz zrobić komuś lub sobie krzywdę". Trwało to jakiś czas i nadszedł taki moment, że musiałem zadecydować o odejściu z wojska. Zrezygnować z latania z przyczyny, o której na tamtą chwilę nie miałem pojęcia. Świat zaczyna mi się wywracać do góry nogami. Od tej chwili w moim życiu zaczynają się dziać dziwne rzeczy i sytuacje, a do tego samoloty i całe lotnictwo, któremu poświęciłem połowę mojego życia, chłopaki latają za moim oknem, a ja muszę pogodzić się z końcem latania w wieku 41 lat. Łzy w oczach...

Po pewnym czasie zaczynam zauważać, że nie bardzo mogę jeździć samochodem, że wejście na IV piętro jest jak wejście na Giewont. Zmienił mi się głos, zacząłem się męczyć, do tego przyszły zawroty głowy, złe samopoczucie. „O co chodzi?” - pomyślałem i popędziłem do neurologa. Potem był rezonans magnetyczny w Elblągu, skierowanie do szpitala i finalnie szpital w Gdańsku, po czym punkcja i diagnoza - stwardnienie rozsiane..."

 

Tak zaczyna się historia choroby Jacka "FlySharka". Dziś Jacek walczy z tą nieuleczalną chorobą, ale nie jest sam. Chcemy mu w tej walce pomóc!

Biorąc udział w aukcji pomagasz i TY:)

kpt. Marlena BIELEWICZ

oficer prasowy  2 Skrzydła Lotnictwa Taktycznego

     www.2slt.sp.mil.pl

zespół serwisu www.jednostki-wojskowe.pl

 

 

 

 

GARNIZON GŁOGÓW: HISTORIA - TERAŹNIEJSZOŚĆ – PRZYSZŁOŚĆ, materiały z sesji popularno-naukowej, Głogów 14.05.2011, pod red. Wiesława Maciuszczaka i Zbigniewa Mazurka, ss. 216.

 

Towarzystwo Ziemi Głogowskiej włączyło się w obchody 60 lecia głogowskiego garnizonu. Na sesję popularnonaukową, która odbyła się 14 maja br., został przygotowany tom referatów i wspomnień. opisane zostały dzieje oddziałów i jednostek, których już nie ma w Głogowie: 5 Brygady Artylerii i jej poprzedniczek, 6 pułku pontonowego i drogowo-mostowego. Referaty weryfikują i uzupełniają dotychczasowe ustalenia przez poszukiwania w Archiwach Wojskowych w Warszawie, Oleśnicy i Modlinie. Oparto je również na wspomnieniach i relacjach najstarszych żołnierzy i pracowników jednostek i instytucji wojskowych głogowskiego garnizonu. Wydawnictwo zawiera też ostatnie informacje na temat przyszłości wojsk inżynieryjnych i artylerii.

Referaty:

Wiesław Maciuszczak, Baza wojskowa nad Odrą. Garnizon do 1945 r.

Zbigniew Mazurek, Andrzej Truszkowski, Jednostki artyleryjskie w Głogowie. 1951-2001

Zdzisław Barszczewski, Saperzy w Głogowie w latach 1951-2001

Piotr Mielniczuk, Służby Uzupełnień Wojska w Głogowie w latach 1945-2011

Jarosław Kraszewski, Artyleria Wojska Polskiego - współczesne cele i zadania

Adam Kliszka, Głogowski garnizon w XXI w.

Wiesław Maciuszczak, Kompania radiotechniczna w Kotli. 1956 - 1997.

 

Wspomnienia:

Zdzisław Barszczewski, Życie garnizonowe w Głogowie w latach 1966 -1971