6.Dywizja Piechoty
 
                Historia 6.Dywizji Piechoty rozpoczyna się na Śląsku Cieszyńskim, tam bowiem 9 maja 1919 roku rozpoczęto formowanie tej dywizji. W składzie dywizji były dwie brygady w których było po dwa pułki piechoty. Dywizja ta w czasie wojny o niepodległość wsławiła się udziałem w zwycięskiej bitwie pod Brodami w dniach 29.VII – 3.VIII.1920, w późniejszym czasie 6.DP skutecznie broniła wyznaczonych pozycji dzięki czemu powstrzymano kawalerię Budionnego przed zdobyciem Lwowa. W końcu jesienią 1920 roku dywizja dostała rozkaz by przejść na organizację pokojową, co wiązało się ze zmianą etatu i organizacji. Od tego czasu w skład 6.DP weszły 12., 16. i 20.Pułk Piechoty oraz 6.Pułk Artylerii Polowej. Miejscem stacjonowania dowództwa dywizji wyznaczono Kraków. Rozmieszczenie pododdziałów było następujące:
 
 - Dowództwo 6.Dywizji Piechoty – Kraków
  - 6.Pułk Artylerii Polowej – Kraków
  - 20.Pułk Piechoty – Kraków
  - 12.Pułk Piechoty – Wadowice
  - 16.Pułk Piechoty – Tarnów
 
Okres międzywojenny to przede wszystkim okres intensywnego szkolenia pododdziałów dywizji, w końcu 23 marca 1939 roku podjęto decyzję o utworzeniu Armii „Kraków”, w skład której obok 6.DP weszły 7., 21., 23., 55.DP, 10.Brygada Kawalerii, Krakowskiej Brygady Kawalerii oraz Grupy Operacyjne „Bielsko” i „Śląsk”. Etat wojenny dywizji wynosił ponad 16 tys. żołnierzy, w roku 1939 w skład dowodzonej przez gen. bryg. Bernarda Monda wchodziły:
 
 - 12.Pułk Piechoty „Wadowickiej” ( dowódca ppłk dypl. Marian Strażyc )
 - 16.Pułk Piechoty ( dowódca ppłk Rudolf Mateuszek )
 - 20.Pułk Piechoty „Ziemi Krakowskiej” ( dowódca ppłk Kazimierz Brożek )
 - 6.Pułk Artylerii Lekkiej ( dowódca ppłk Borys Kondracki )
 - 6.dywizjon artylerii ciężkiej ( dowódca mjr Antoni Świerzy )
 - 6.batalion saperów ( dowódca mjr Jan Władyka )
 - 51.samodzielna kompania ckm przeciwlotniczych
 - 54.samodzielna kompania ckm przeciwlotniczych
 - 111.samodzielna kompania ckm przeciwlotniczych
 - 4.batalion ckm
 - 54.kompania kolarzy
 - szwadron dragonów
 - kompania telegraficzna
 - kompania sanitarna
 - 6.pluton żandarmerii
 
Do zadań 6.DP w czasie pierwszych dni wojny należała obrona granicy w rejonie Pszczyny na odcinku około 20 km, obronę tego odcinka dywizja wykonywała do 3 września, następnie wycofała się na pozycję obronną na Wiśle od Tyńca do Skawiny, gdzie odpiera niemiecki atak 5 września, w tym czasie 12.Pułk Piechoty walczył pod Myślenicami z 1.Brygadą Górską. W dniach 7-8 września dywizja stoczyła walki pod Biskupicami nad Dunajcem, aby 9 września wykonać odwrót w kierunku rzeki San. Po osiągnięciu Sanu dywizja kontynuowała odwrót i stoczyła walki w dniach 15-16 września w rejonach Aleksandrowa i rzeki Tanew. Po tych walkach dywizja kontynuowała wycofywanie i w końcu wykrwawiona i bez amunicji 20 września 1939 skapitulowała pod Cieszanowem.
 
Poczet dowódców 6.DP:
 
 - płk Franciszek Latinik ( VI – X.1919 )
 - gen. ppor. Bronisław Babiański ( X.1919 – XI.1919 )
 - gen. ppor. Kazimierz Raszewski ( XII.1919 – VII.1920 )
 - p. o. płk Ottokar Brzoza-Brzezina ( VII.1920 )
 - p. o. płk Józef Olszyna-Wilczyński ( VII.1920 )
 - gen. ppor. Mieczysław Linde ( 19.VII.1920 – 25.IX.1921 )
 - gen. dyw. Eugeniusz Aleksander Tinz ( IX.1921 - ?? )
 - p. o. płk Oswald Frank ( 1922 i 1926 )
 - p. o. płk Karol Szemiot ( ?? – VII.1923 )
 - gen. bryg. Roman Rudolf Jasieński ( 1926 – III.1927 )
 - gen. bryg. Mieczysław Smorawiński ( III.1927 – X.1932 )
 - gen. bryg. Bernard Mond ( X.1932 – 20.IX.1939 )
 
Bibliografia:
H. Królikowski – „6 Pomorska Dywizja Powietrznodesantowa”

Please publish modules in offcanvas position.