Menu witryny

Uncategorised

3.Brygada Radiotechniczna

3.Wrocławska Brygada Radiotechniczna
 
 
RYS HISTORYCZNY
 
                    Formowanie 3. Brygady Radiotechnicznej rozpoczęto w 1973 roku od rozkazu Dowódcy WOPK nr 0190/Org. z 13 listopada 1973. Jednostkę formowano na bazie rozformowywanych 17. Pułku Radiotechnicznego z Poznania i 19. Pułku Radiotechnicznego z Chorzowa. Dowództwo brygady zostało zlokalizowane we Wrocławiu,  a formalnie brygada osiągnęła zdolność do wykonywania zadań 31 maja 1974 i tą datę przyjmuje się jako początek funkcjonowania brygady. Początkowo w skład brygady weszły cztery bataliony radiotechniczne: 31. batalion radiotechniczny – Poznań-Babki, 32. batalion radiotechniczny – Szczawno, 33. batalion radiotechniczny – Radzionków oraz 35. batalion radiotechniczny – Pietrzykowice. W roku 1981 do składu 3. BRt dołączył 36. batalion radiotechniczny – Kraków-Węgrzce. Przez ponad 15 lat skład brygady nie zmieniał się, jedyne co zmieniano to wyposażenie jednostek na coraz to nowocześniejsze stacje radiolokacyjne. Dopiero rok 1997 przyniósł spore zmiany w Wojskach Radiotechnicznych, rozformowaniu uległa wtedy 1. Brygada Radiotechniczna z Warszawa, wobec tego jednostki z jej składu przekazano do pozostały dwóch brygad radiotechnicznych. 3. BRt otrzymała w 1997 roku 3. batalion radiotechniczny – Sandomierz, 7. batalion radiotechniczny – Wiewiórczyn oraz 24. manewrowy batalion radiotechniczny – Wrocław. Rok później do brygady doszedł jeszcze 5. batalion radiotechniczny – Zgierz, duża liczba batalionów radiotechnicznych w składzie brygady wymusiła likwidację kilka z tych jednostek i tak w roku 1998 zlikwidowano – 32. batalion radiotechniczny – Szczawno, 33. batalion radiotechniczny – Radzionków oraz 35. batalion radiotechniczny – Pietrzykowice.
 
Pod koniec roku 1998 skład 3. Brygady Radiotechnicznej był następujący:
 
- Dowództwo 3. BRt – Wrocław
 - 3. batalion radiotechniczny – Sandomierz
 - 5. manewrowy batalion radiotechniczny – Zgierz
 - 7. batalion radiotechniczny – Wiewiórczyn
 - 24. manewrowy batalion radiotechniczny – Wrocław
 - 31. batalion radiotechniczny – Poznań-Babki
 - 36. batalion radiotechniczny – Kraków-Węgrzce
 
W następnych latach kluczowymi momentami historii 3. BRt było wejście Polski do NATO, stworzyło to obowiązek dostosowania brygady do standardów NATO, jednostki brygady w kolejnych latach rozpoczęły pracę w systemie ASOC. W roku 2003 nastąpiły kolejne zmiany organizacyjne, rozformowano 7. brt, 24. mbrt oraz 36. brt, pozostawiając w składzie brygady jedynie 3 bataliony, dodatkowo Dowództwo 31. batalionu radiotechnicznego przeniesiono z Poznania-Babek do Wrocławia, w kompleksie koszarowym w Babkach pozostawiono jedynie kompanię radiotechniczną. W 2006 roku brygada zmieniła swoją podległość, wyszła ze składu 3. Korpusu Obrony Powietrznej i została podporządkowana bezpośrednio Dowódcy Sił Powietrznych. Rok później w 2007 rozformowano ostatecznie 5. manewrowy batalion radiotechniczny – Zgierz. Rok 2008 był przełomowy dla Wojsk Radiotechnicznych, zdecydowano o pozostawieniu tylko jednej brygady radiotechnicznej, wybór padł na 3. BRt, wobec tego jeszcze w połowie roku 2008 rozformowano Dowództwo 2. Brygady Radiotechnicznej z Bydgoszczy, dwa z podległych jej batalionów przekazano do 3. BRt były to 8. batalion radiotechniczny – Lipowiec oraz 34. batalion radiotechniczny – Chojnice. Obecnie brygada jest jedynym tego typu związkiem taktycznym w Wojsku Polskim, kontroluje ona przestań powietrzną na terytorium całego kraju, poprzez sieć posterunków radiotechnicznych, w składzie brygady obecnie jest 4 bataliony. Głównym obecnie wyposażeniem jednostek brygady są trój współrzędne stacje radiolokacyjne NUR-12, NUR-12M, RAT-31DL, mobilne stacje radiolokacyjne NUR-15, NUR-11. Z dniem 15 marca 2011 roku dobiegł do końca etap przeprowadzki siedziby Dowództwa brygady, dotychczasowo stacjonująca przy ul. Obornickiej 100 brygada przeniosła się do kompleksu koszarowego przy ulicy Granicznej 13 w obrębie lotniska Wrocław-Strachowice.
 
TRADYCJE, PATRON i ŚWIĘTA
 
DECYZJA Nr 142/MON MINISTRA OBRONY NARODOWEJ z dnia 3 czerwca 2004 r. w sprawie wprowadzenia odznaki pamiątkowej 3 Brygady Radiotechnicznej we Wrocławiu
 
1. Wprowadza się odznakę pamiątkową 3 Brygady Radiotechnicznej we Wrocławiu, zwaną dalej „odznaką”.
 
DECYZJA Nr 81/MON MINISTRA OBRONY NARODOWEJ z dnia 16 marca 2009 r. w sprawie nadania nazwy wyróżniającej 3. Brygadzie Radiotechnicznej
 
1. 3. Brygada Radiotechniczna przyjmuje nazwę wyróżniającą „Wrocławska”
 
oznaka rozpoznawcza Dowództwa 3. BRt (wersje wyjściowa oraz polowa - wersja nieoficjalna używana do 2014 roku)
 
DECYZJA Nr 154/MON MINISTRA OBRONY NARODOWEJ z dnia 28 kwietnia 2014 r. w sprawie wprowadzenia oznaki rozpoznawczej 3. Wrocławskiej Brygady Radiotechnicznej
 
1. Wprowadza się oznakę rozpoznawczą, zwaną dalej „oznaką”, 3. Wrocławskiej Brygady Radiotechnicznej.
 
  
oznaka rozpoznawcza Dowództwa 3. BRt (wersje wyjściowa i polowa - wzór 154/MON z 2014 roku)
 
DECYZJA Nr 163/MON MINISTRA OBRONY NARODOWEJ z dnia 29 kwietnia 2014 r. w sprawie przejęcia dziedzictwa tradycji i ustanowienia Święta 3. Wrocławskiej Brygady Radiotechnicznej
 
1. 3. Wrocławska Brygada Radiotechniczna przejmuje i z honorem kultywuje dziedzictwo tradycji:
1) 2. Pułku Radiotechnicznego w Warszawie (1952-1976);
2) 12. Pułku Radiotechnicznego w Gdyni (1957-1974);
3) 13. Pułku Radiotechnicznego w Choszcznie (1957-1976);
4) 19. Pułku Radiotechnicznego w Chorzowie (1967-1974);
5) 17. Pułku Radiotechnicznego w Poznaniu (1970-1974);
6) 2. Brygady Radiotechnicznej w Bydgoszczy (1974-2008);
7) 1. Brygady Radiotechnicznej w Warszawie (1975-1999).
 
2. Ustanawia się Święto 3. Wrocławskiej Brygady Radiotechnicznej w dniu 31 maja.
 
STRUKTURA
 
 - Dowództwo 3.BRt – Wrocław
  - 3.Batalion Radiotechniczny – Sandomierz
  - 8.Batalion Radiotechniczny – Lipowiec
  - 31.Batalion Radiotechniczny – Wrocław
  - 34.Batalion Radiotechniczny – Chojnice
 
POCZET DOWÓDCÓW
 
 - płk Stefan Dubrawski (1974 – 1978)
 - gen. bryg. Tadeusz Mikoś (1978 – 1982)
 - płk dypl. Stanisław Waligóra (1982 – 1987)
 - gen. bryg. dr Bronisław Peikert (1987 – 1989)
 - gen. bryg. Zbigniew Janoś (1989 – 1996)
 - płk dypl. Stanisław Słotwiński (1996 – 2000)
 - gen. bryg. Andrzej Kaczyński (2000 – 2005)
 - gen. bryg. dr Józef Nasiadka (2005 – 2007)
 - cz. p.o. płk Wojciech Lewicki (2007 – 2008)
 - gen. bryg. Michał Sikora (2008 – 17.VII.2009)
 - gen. bryg. Marek Sobiechowski (17.VII.2009 – 15.X.2012)
 - gen. bryg. Wojciech Lewicki (15.X.2012 - 29.VI.2018)
 - gen. bryg. Dariusz Krzywdziński (29.VI.2018 - 18.XI.2021)
 - cz. p.o. płk Marek Brzezicha (18.XI.2021 - 14.XII.2021)
 - gen. bryg. dr Jerzy Kwika (14.XII.2021 - 11.IX.2023)
 - płk Marek Brzezicha (11.IX.2023 - obecnie)
 
PODPORZĄDKOWANIE
3.Korpus Obrony Powietrznej (? - 2006)
Dowództwo Sił Powietrznych (2006 - 31.XII.2013)
Dowództwo Generalne Rodzajów Sił Zbrojnych (1.I.2014 - obecnie)
 
Materiał opracowany na bazie informacji ze strony internetowej 3. BRt oraz materiałów własnych
 
© Copyright by www.jednostki-wojskowe.pl  Wszystkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie i publikowanie w całości oraz w części bez zgody autora zabronione. Wszystkie teksty, artykuły, fotografie, oraz pozostałe materiały zamieszczone na stronie www.jednostki-wojskowe.pl objęte są prawami autorskimi.

18 batalion desantowo-szturmowy

18. Bielski Batalion Desantowo-Szturmowy im. kpt. Ignacego Gazurka (1989 - 2010)
 
 
 
RYS HISTORYCZNY
 
                    Pod obecną nazwą batalion istnieje od roku 1989, kiedy to batalion zmienił swój charakter i strukturę organizacyjną na batalion desantowo-szturmowy, uprzednio batalion był batalionem powietrzno-desantowym, od roku 1967 batalion miał nazwę 18. Kołobrzeski Batalion Powietrzno-Desantowy kontynuując tradycje 18. Pułku Piechoty 6. Dywizji Piechoty. W roku 1991 batalion otrzymał patrona, a w roku 1995 nazwę wyróżniającą „bielski”. Batalion należał do elity jednostek Wojska Polskiego, był bardzo aktywną jednostką jeśli chodzi o misje zagraniczne, w których niejednokrotnie pełnił zadania bojowe. Batalion był szkolony w zadaniach desantowych, podstawą jest to że żołnierze batalionu potrafili skakać ze spadochronami, batalion był jednostką w pełni uzawodowioną po zlikwidowaniu zasadniczej służby wojskowej. Na wyposażeniu batalionu był głównie sprzęt lekki przydatny podczas misji na tyłach wroga, oraz w zadaniach desantowo-szturmowych, a więc na wyposażeniu batalionu były pojazdy HMMWV, quady, lekkie moździerze. Jednostka brała udział w roku 1996 w ramach Brygady nordycko-polskiej SFOR w Bośni i Hercegowinie, 2 lata później batalion uczestniczył w międzynarodowych ćwiczeniach „Dynamic Response 98” na terenie Bośni i Hercegowiny, w marcu 1999 zaś w ćwiczeniu „Adventure Exchange 99” na terenie Włoch. Od połowy roku 1999 do lipca 2000 na bazie batalionu formowane były siły KFOR w Kosowie gdzie pełniły zadania pilnowania porządku w wyznaczonym rejonie, udzielanie pomocy lokalnej społeczności Kosowa. Po zakończeniu swoich działań w ramach KFOR batalion został włączony w skład Sił Natychmiastowego Reagowania NATO od września 2000 roku, podczas pełnienia służby w ramach tych sił batalion miał okazję wziąść udział w wielu międzynarodowych ćwiczeniach poza granicami Polski, w ramach sił batalion znajdował się do października 2002. Następnym wyzwaniem dla batalionu było wystawienie sił batalionu do udziału w ramach operacji „Iraqi Freedom” w składzie II zmiany PKW Irak, siły wydzielone przez batalionu utworzyły 1. Grupę Bojową z miejscem postoju w Al Hillah, swoje zadania żołnierze wykonywali od stycznia 2004 do sierpnia 2004. W ostatnich latach żołnierze 18 batalionu brali udział w misji PKW Afganistan. W związku z reorganizacją pododdziałów 6. Brygady Desantowo-Szturmowej do nowych zadań i ujednolicenia struktur 18. bdsz został przeformowany w 18. Batalion Powietrznodesantowy z dniem 1 lipca 2010.
 
TRADYCJE, PATRON i ŚWIĘTA
 
Nazwę wyróżniającą „Bielski” batalion otrzymał decyzją nr 59/MON z 19 maja 1995 roku, tą samą decyzją ustalono święto jednostki na dzień 6 października.
 
 
Oznaka rozpoznawcza żołnierzy 18. bdsz podczas pobytu w Afganistanie w ramach V zmiany ISAF
 
STRUKTURA
 
 - dowództwo
  - kompania dowodzenia
  - 1. kompania szturmowa
  - 2. kompania szturmowa
  - 3. kompania szturmowa
  - kompania wsparcia
  - bateria przeciwlotnicza
  - kompania logistyczna
  - pluton medyczny
 
POCZET DOWÓDCÓW
 
 - ppłk dypl. Mikołaj Jakimowicz (1989 – 1990)
 - mjr dypl. Józef Jankowski (1990 – 1994)
 - ppłk dypl. Mirosław Knapiński (1994 – 1994)
 - mjr dypl. Janusz Siąkała (1994 – 1997)
 - ppłk dypl. Bronisław Jansohn (1997 – 1999)
 - ppłk dypl. Roman Polko (1999 – 2000)
 - mjr dypl. Tomasz Bąk (2000 – 2002)
 - ppłk dypl. Piotr Patalong (2002 – 2004)
 - ppłk dypl. Adam Stręk (2004 – 2008)
 - płk dypl. Piotr Patalong (2008 – 2008)
 - ppłk dypl. Grzegorz Grodzki (2008 – 30.VI.2010)
 
PODPORZĄDKOWANIE
6. Brygada Desantowo-Szturmowa
 
Materiał przygotowany w oparciu o stronę internetową 18. bdsz
 
© Copyright by www.jednostki-wojskowe.pl   Wszystkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie i publikowanie w całości oraz w części bez zgody autora zabronione. Wszystkie teksty, artykuły, fotografie, oraz pozostałe materiały zamieszczone na stronie www.jednostki-wojskowe.plobjęte są prawami autorskimi.

 

O nas

SKŁAD ZESPOŁU TWORZĄCEGO SERWIS JEDNOSTKI-WOJSKOWE.PL

pomysłodawca strony oraz właściciel strony, autor większości materiałów - Jacek Tymoczko

specjalista ds. oznak rozpoznawczych oraz ich kolekcjoner - Przemysław Banaś (były żołnierz 99.pz oraz 34.BKPanc)

 

Ponadto z serwisem współpracują rzecznicy prasowi jednostek wojskowych, żołnierze zawodowi, autorzy książek o charakterze wojskowym.

9 Pułk Artylerii Ciężkiej

9.Pułk Artylerii Ciężkiej
 
 
                Pułk powstał na bazie dywizjonów artylerii ciężkiej które brały czynny udział w wojnie polsko-rosyjskiej w latach 1919-1920. 9.Pułk Artylerii Ciężkiej powstał ze scalenia trzech dywizjonów artylerii, zostało to określone rozkazem Ministra Spraw Wojskowych z 22 sierpnia 1921 roku. Garnizonem do którego przydzielono 9.pac były Siedlce, początkowo jednak I dywizjon stacjonował czasowo w Brześciu nad Bugiem. III dywizjon 9.pac został do niego przydzielony dopiero wiosną 1922 roku. Święto pułkowe obchodzone było 29 czerwca upamiętniające datę sformowania I dywizjonu, który jako pierwszy został przydzielony do 9.pac. Przez ponad 10 lat pododdziały pułku stacjonowały rozproszone po dwóch garnizonach, dopiero latem 1933 roku cały pułk został zebrany w garnizonie Włodawa. Podczas stacjonowania pułku we Włodawie, jednostka bardzo aktywnie brała udział w życiu społecznym tego miasteczka, przejawiało się to między innymi pomocą w budowie gimnazjum we Włodawie, uczestnictwem w imprezach sportowych i kulturalnych. Co roku do pułku przybywało około 400 poborowych, z pośród wyróżniających się poborowych wybierano około 50 z nich i kierowano ich na dodatkowe przeszkolenie do pułkowej szkoły podoficerskiej, która trwała ok. 5 miesięcy. Pułk uzbrojony był w armaty 105 mm wz. 1913 L/28,4 Schneider oraz haubice 155 mm wz. 1917 L/15 Schneider, przed wybuchem wojny część sprzętu została wymieniona na armaty 105 mm wz. 1929/31 oraz haubice wz. 1917/38, w każdej baterii były również na wyposażeniu lekkie karabiny maszynowe Maxim 08/15. Według planu mobilizacji 9.pac na czas wojny wystawiał trzy dywizjony artylerii ciężkiej: 9.dywizjon artylerii ciężkiej do składu 9.Dywizji Piechoty, 20.dywizjon artylerii ciężkiej do składu 20.Dywizji Piechoty oraz 30.dywizjon artylerii ciężkiej do składu 30.Dywizji Piechoty, dywizjony te zostały zmobilizowane w marcu 1939, następnie w czerwcu 1939 przewidziano że pułk będzie mobilizował kolejne dywizjony w tym całkiem nowy 98.dywizjon artylerii ciężkiej, dodatkowo pułk wystawiał polowy szpital koni i plutony transportowe. 9.pac posiadał własną odznakę pamiątkową ustanowioną rozkazem MSWojsk. Nr 39  poz. 435 z 10 grudnia 1930 roku.
 
Do II wojny światowej siły pułku zostały zmobilizowane bardzo wcześnie, 23 marca 1939 roku zmobilizowano 9.dywizjon artylerii ciężkiej, 1.baterię formowano we wsi Orchowo na prawym brzegu rzeki Bug, 2.baterię oraz sztab 9.dac formowano na północ od Włodawy we wsi Suszno, 3 dni później dywizjon otrzymał rozkaz założenia obozu w rejonie stacji kolejowej Tomaszówka skąd 10 czerwca siły dywizjonu zostały skierowane transportem kolejowym na Pomorze. Jeszcze przed wybuchem wojny na początku sierpnia dywizjon uczestniczył w strzelaniach poligonowych pod Toruniem. Pod koniec sierpnia dywizjon skierowany został w okolice Tucholi gdzie zajął pozycje obronne. Walka dla dywizjonu rozpoczęła się już 1 września, gdy doszło do konfrontacji sił polskiej dywizji z niemieckimi siłami pancernymi korpusu gen. Guderiana. W kolejnych godzinach 1. i 2.bateria dywizjonu skutecznie prowadziła ostrzał nieprzyjaciela, w godzinach wieczornych dywizjon przesunął swoje pozycje na linii jeziora Minikowo oraz jeziora Bysławskie. 9.dywizjon został rozbity 3 września podczas zaciekłych nalotów nieprzyjaciela podczas przemarszu, pozostałe siły które ocalały starały się przedostać w rejon Grudziądza, jednak tylko nielicznym żołnierzom się to udało.
 
Również 23 marca 1939 zmobilizowany został kolejny dywizjon wystawiany przez 9.Pułk Artylerii Ciężkiej czyli 20.dywizjon artylerii ciężkiej, 20.dac wszedł w skład 20.Dywizji Piechoty, która należała do sił Dowództwa Armii „Modlin”. Siły dywizjonu zostały ukompletowane 26 marca i zostały skierowane do transportu kolejowego, ostatecznie siły dywizjonu rozlokowano pod Płońskiem. Na pozycje obronne 20.dac został skierowany w okolice Mławy, tam zajął pozycje obronne i rozpoczął walkę 1 września kiedy to w rejonie Napierek, Kukliny i Iłowy pojawiły się siły nieprzyjaciela, baterie dywizjonu rozpoczęły skuteczny ostrzał przeciwnika, zmusiło to oddziały niemieckie do chwilowego wstrzymania natarcia i na siły dywizjonu spadł ogień artylerii niemieckiej, udało się jednak przetrwać to siłom 20.dac i w okolicach południa gdy ruszyło kolejne niemieckie natarcie skuteczny ogień sił 20.dac zniszczył 6 czołgów niemieckich, natarcie to zostało przełamane, w kolejnym natarciu w godzinach późniejszych siły 20.dac zniszczyły kolejne 2 czołgi. Dużym sukcesem było też zniszczenie przez siły 20.dac dwóch baterii artylerii niemieckiej, dzięki dobrze przygotowanym pozycjom obronnym, na tym odcinku nieprzyjaciel miał spore kłopoty z przełamaniem polskiej obrony. W nocy z 1 na 2 września baterie 20.dac przeszły na swoje stanowiska zapasowe co zmniejszyło ich skuteczność, ale zwiększyło bezpieczeństwo tych sił. 2 września w 1.baterii uszkodzona została jedna armata i kilku żołnierzy zostało rannych, jednak tego dnia w rejonie 20.dac skutecznie odpierano ataki nieprzyjaciela. Z 2 na 3 września kolejny raz zmieniono pozycje baterii, w trzecim dniu walk rozpoczęły się problemy z brakiem amunicji, oraz istniało ryzyko że siły broniące rejonu Mławy zostaną oskrzydlone przez siły niemieckie wobec czego postanowiono o wycofaniu na pośrednie pozycje obronne rejonie Opinogóra-Szulmierz. 4 września podczas przemarszu w miejscowości Glinojeck niemieckie lotnictwo silnie zaatakowało siły wycofującego się 20.dac i rozbiło go doszczętnie, 20.dac pozbawiony został dział i przestał istnieć jako jednostka, żołnierze którzy przeżyli zostali skierowani do innych jednostek artyleryjskich.
 
Trzecim dywizjonem mobilizowanym 23 marca 1939 był 30.dywizjon artylerii ciężkiej, który po sformowaniu wszedł w skład 30.Dywizji Piechoty, a ta w skład Armii „Łódź”. Pozycje obronne 30.dac zajął w rejonie miejscowości Ożegów i Dziadaki. Walka dla 30.dac rozpoczęła się od skutecznego powstrzymywania sił niemieckiej 19.Dywizji Piechoty przed sforsowaniem rzeki Warty w rejonie Raciszyna, Bisowca i Zalesiaków. W odpowiedzi na to niemiecka artyleria ostrzelała stanowiska 2.baterii dywizjonu co spowodowało załamanie ognia w tej baterii oraz śmierć dwóch jej żołnierzy. 2 września stanowiska 30.dac nadal były pokrywane ogniem niemieckiej artylerii, ale mimo to skoncentrowały swój ostrzał na niemieckich batalionach próbujących sforsować rzekę Wartę w rejonie Raciszyna, dzięki skutecznemu ogniowi 30.dac nieprzyjaciel poniósł dotkliwe straty i tego dnia zaniechał dalszego forsowania rzeki. Niestety w godzinach popołudniowych niemiecka artyleria skutecznie wyłączyła z walki punkt obserwacyjny 1.baterii dywizjonu przez co skuteczność prowadzonego ostrzału przez tę baterię wyraźnie spadła. W wyniku takiego przebiegu walki, w godzinach nocnych 30.dac wycofał się na pozycje w rejonie miejscowości Kluki. Wieczorem 3 września siły 30.dac zostały podporządkowane II dywizjonowi 4.Pułku Artylerii Ciężkiej i wspólnie z nim utworzyły zgrupowanie artylerii. 4 września siły 30.dac i 30.pal rozbiły niemal doszczętnie kolumnę niemieckiej piechoty w rejonie pomiędzy Szczercowem a Lubcem. 5 września 30.dac prowadził ostrzał na pozycje wyjściowe nieprzyjaciela które starały się przełamać obronę 30.Dywizji Piechoty. W związku z zagrożeniem tyłów 30.DP postanowiono jeszcze nocą 5 września wycofać się, 6 września siły 30.dac dotarły na miejsce w rejonie Dłutów. 6 września był okazją dla odpoczynku sił dywizjonu, w kolejnych dniach 30.dac został skierowany do lasów na północ od Kołacina, jednak z powodu nie dotarcia rozkazów do dowództwa dywizjonu, dowództwo zadecydowało o marszu do lasów pod Skierniewicami gdzie siły 30.dac dotarły 9 września. Celem dywizjonu było uzupełnienie amunicji, i po kilku dniach marszów dostał rozkaz włączenia się do wsparcia oddziałów 20.Dywizji Piechoty w rejonie miejscowości Dębe – Serock. Czasowo 1.baterię 30.dac podporządkowano dowódcy 47.dac, zajęła ona pozycje w rejonie Aleksandrowa. 12 września nadeszły rozkazy nakazujące wycofanie 30.dac do Warszawy. 14 września 1939 dywizjon został przydzielony do walki na odcinku „Warszawa-Wschód”, 1.bateria usytuowała się w Ogrodzie Zoologicznym, zaś 2.bateria na wysepce w porcie Vistula, na stanowiskach tych baterie pozostały aż do czasu kapitulacji Warszawy 28 września 1939.
 
31 sierpnia 1939 w ramach mobilizacji 9.pac mobilizował kolejne dywizjony artylerii ciężkiej, pierwszym był I dywizjon artylerii pancernej 9.pac (w skrócie I/9.pac). 9.pac jako całość miał wejść w skład Grupy Operacyjnej „Kutno”. I dywizjon działania wojenne prowadził głównie w Warszawie przydzielony do odcinka „Wola”. Dywizjon zakończył walki w Warszawie jak wszystkie jednostki 28 września 1939 roku w momencie kapitulacji Warszawy.
 
Również 31 sierpnia 1939 rozpoczęto mobilizację II dywizjonu 9.pac, który w swoim składzie miał 4. ,5. i 6.baterię. Po kilkunastu dniach ciągłych przemarszów i przejazdów poszczególnych baterii dywizjonu, wszystkie siły II/9.pac zebrały się w rejonie Chełma Lubelskiego gdzie weszły w skład 13.Brygady Piechoty. Tam głównymi działaniami II/9.pac była walka pod Tomaszowem Lubelskim, gdzie artyleria brała udział w walkach wspierając siły 43.Pułku Piechoty. 22 września 4.bateria rozbiła dwa niemieckie działa podczas szybkiego manewru w czasie marszu. Niestety 26 września w rejonie Księżostanów 4.bateria dostała się do niewoli. 6.bateria zaś dostała się do niewoli sowieckiej podczas odwrotu w rejonie Kazimierówki. 5.bateria także prawdopodobnie została wzięta do niewoli sowieckiej, ale nie jest to pewne gdyż jej losy są najmniej znane.
 
Ostatnim dywizjonem mobilizowanym przez 9.pac był 98.dywizjon artylerii ciężkiej który przewidywano do składu Armii „Modlin”. 4 września 1939 dywizjon wyruszył w kierunku Warszawy, 1. i 2.bateria zostały skierowane na pozycje obronne w rejonie Nieporętu gdzie 8 września już walczyły kierując ogień na próbujących się przeprawić przez rzekę Niemców w rejonie Serocka. 3.bateria została skierowana do Warszawy gdzie włączono ją w skład grupy artylerii broniącą prawej strony odcinka „Wola”. 11 i 12 września 1. i 2.bateria wycofały się w rejon miejscowości Marki, gdzie prowadziły ostrzał na Radzymin. W następnych dniach 1. i 2.baterię skierowano do Warszawy, 2.bateria dołączyła na pozycje 3.baterii. 1.bateria przydzielona została do odcinka „Południe”. 98.dac skapitulował wraz z Warszawą 28 września 2009.
 
Armata 105 mm na stanowisku ogniowym (zdjęcie pochodzi z książki „Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej – 9.Pułk Artylerii Ciężkiej”)
 
Poczet dowódców 9 Pułku Artylerii Ciężkiej :
 
 - ppłk Franciszek Szczuka ( 1922 – 7.IV.1929 )
 - płk Ferdynand Muller ( 7.IV.1929 – 14.VI.1938 )
 - ppłk dypl. Adam Dzianott ( 14.VI.1938 – do kapitulacji )
 
Materiał przygotowany na podstawie książki „Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej – 9 Pułk Artylerii Ciężkiej”

Oddział Zabezpieczenia

Oddział Zabezpieczenia
 
 
RYS HISTORYCZNY
 
                    Jako Oddział Zabezpieczenia jednostka funkcjonuje oficjalnie od 1 lipca 2006 roku. Oddział sformowano na podstawie decyzji Ministra Obrony Narodowej nr Z-69/Org./SSG/ZOiU-P1 z dnia 22 grudnia 2005 roku. Oddział formowano na bazie 1.Składnicy Logistycznej Garnizonu Warszawa i Zespołu Zabezpieczenia MON 10 Pułku Samochodowego. Do zadań jednostki należy, przechowywanie, zaopatrywanie innych jednostek wojskowych w rejonie odpowiedzialności. Jednostka praktycznie zajmuje się pełną logistyką na rzecz jednostek które zaopatruje od zamówienia środków materiałowych aż do dostarczenia tych środków do odbiorcy.
 
TRADYCJE, PATRON i ŚWIĘTA
 
DECYZJA Nr 111/MON MINISTRA OBRONY NARODOWEJ z dnia 9 czerwca 2017 r. w sprawie wprowadzenia odznaki pamiątkowej oraz oznaki rozpoznawczej Oddziału Zabezpieczenia w Warszawie
 
Na podstawie art. 2 pkt 1 i 9 ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o urzędzie Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 189 i 852, z 2014 r. poz. 932 oraz z 2016 r. poz. 2138) oraz § 1 pkt 7 lit. d i § 2 pkt 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1996 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. poz. 426 oraz z 2014 r. poz. 933), w związku z § 34 pkt 2 oraz pkt 4 lit. a rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 4 maja 2009 r. w sprawie określenia innych znaków używanych w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. poz. 689 oraz z 2013 r. poz. 1636) – po zasięgnięciu opinii Komisji Historycznej do Spraw Symboliki Wojskowej i Tradycji Orężnych – ustala się, co następuje:
 
§ 1. Wprowadza się odznakę pamiątkową, zwaną dalej „odznaką”, oznakę rozpoznawczą, zwaną dalej „oznaką”, Oddziału Zabezpieczenia w Warszawie.
§ 2. Zatwierdza się:
1) wzór odznaki, stanowiący załącznik Nr 1 do decyzji;
2) wzór legitymacji odznaki, stanowiący załącznik Nr 2 do decyzji;
3) wzór oznaki, stanowiący załącznik Nr 3 i Nr 4 do decyzji.
§ 3. Nadaje się regulamin odznaki, stanowiący załącznik Nr 5 do decyzji.
§ 4. Decyzja wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
 
 
WZÓR GRAFICZNY OZNAKI ROZPOZNAWCZEJ
ODDZIAŁU ZABEZPIECZENIA W WARSZAWIE
NA MUNDUR WYJŚCIOWY I POLOWY
 
REGULAMIN ODZNAKI PAMIĄTKOWEJ
ODDZIAŁU ZABEZPIECZENIA W WARSZAWIE  /w y c i ą g/
 
2. Odznaka wykonana jest wielowarstwowo, na planie krzyża maltańskiego. Ramiona krzyża pokryte są emalią szafirową, obrysowane paskiem koloru srebrnego. Pod ramionami krzyża umieszczony jest skrzyżowany miecz oraz kłos – barwy srebrnej, symbolizujące odpowiednio służby: uzbrojenia i żywnościowe. Na górnym ramieniu krzyża umieszczony jest herb m. st. Warszawy oraz posrebrzane litery „O” (lewe ramię) i „Z” (prawe) – symbolizujące skrót nazwy jednostki, a na dolnym ramieniu liczba „2006”, określająca rok powołania jednostki. Użyte elementy i symbole nawiązują do zadań realizowanych przez Oddział i miejsca jego stacjonowania.
 
STRUKTURA
 
- szef OZ
- logistyka
   - sekcja planowania
   - sekcja techniczna
   - sekcja materiałowa
   - sekcja infrastruktury
- sekcja planowania
- sekcja personalna
- sekcja zamówień publicznych
- sekcja inwentaryzacji
- ambulatorium
- pion ochrony
- pion głównego księgowego
   - sekcja księgowości
   - sekcja rozliczeń
   - sekcja rachuby
   - sekcja ewidencji ilościowo-wartościowej
   - kasa
 
POCZET DOWÓDCÓW
 
- płk Sylwester Traczewski (2007 – 30.V.2016)
- cz. p.o. ppłk Arkadiusz Dulnik (30.V.2016 - 13.VI.2016)
- płk Dariusz Chodyna (13.VI.2016 - obecnie)
 
PODPORZĄDKOWANIE
Dowództwo Garnizonu Warszawa
 
 
 © Copyright by www.jednostki-wojskowe.pl  Wszystkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie i publikowanie w całości oraz w części bez zgody autora zabronione. Wszystkie teksty, artykuły, fotografie, oraz pozostałe materiały zamieszczone na stronie www.jednostki-wojskowe.pl objęte są prawami autorskimi.
  1. 17.Terenowy Oddział Lotniskowy

Polecamy

Chimera
Reklama
Braterstwo.eu

Please publish modules in offcanvas position.