Uncategorised

SM Galkowek

Magazyn Sprzętu Pancernego nr 40 ( - 1945)

Centralny Magazyn Sprzętu Pancernego nr 40 (1945 – 1946)

40.Centralny Magazyn Sprzętu Pancernego – JW 3139 (1946)

Centralny Magazyn Sprzętu Pancernego – JW 3139 (1947)

Centralna Składnica Sprzętu Pancernego – JW 3139 (1947 - 1951)

1.Centralna Składnica Sprzętu Pancernego – JW 3139 (1951 - 1957)

1.Centralna Składnica Sprzętu Pancernego – JW 1547 (1958 - 1973)

1.Centralna Składnica Sprzętu Czołgowo-Samochodowego – JW 1547 (1973 - 1999)

Skład Materiałowy – Gałkówek (1999 – 2011)

Skład 3. RBLog – Gałkówek (2011 – obecnie)

RYS HISTORYCZNY

Jednostkę sformowano w czasie wojny jako Magazyn Sprzętu Pancernego nr 40, już po zakończeniu działań wojennych jednostka została dyslokowana w Warszawie-Pradze, następnie rozkazem Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego nr 0200/Org z dnia 15 sierpnia 1945 r. w terminie do dnia 31 sierpnia 1945 r. jednostkę przeformowano na etat nr 25/4 o stanie osobowym 109 wojskowych oraz przemianowano na Centralny Magazyn Sprzętu Pancernego nr 40.

Kilka miesięcy później na mocy rozkazu Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego nr 033/Org z dnia 6 lutego 1946 r. w terminie do dnia 15 marca 1946 r. jednostkę przeformowano na etat nr 25/8 o stanie osobowym 78 wojskowych, jednocześnie zmieniając nazwę jednostki na 40.Centralny Magazyn Sprzętu Pancernego.

W dniu 30 kwietnia 1946 roku na podstawie rozkazu Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego nr 053/Org. z dnia 30 marca 1946 r. jednostka otrzymała numer jednostki wojskowej nr 3139.

Z dniem 31 grudnia 1946 r. na podstawie rozkazu Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego nr 0220/Org. z dnia 3 grudnia 1946 r. jednostka zmieniła nazwę na Centralny Magazyn Sprzętu Pancernego.

Rozkazem Ministra Obrony Narodowej nr 092/Org z dnia 22 marca 1947 r. w terminie do dnia 15 kwietnia 1947 r. jednostkę przeformowano na etat nr 25/21 o stanie etatowym 41 wojskowych oraz zmieniono nazwę na Centralna Składnica Sprzętu Pancernego.

Rok 1950 był kluczowym w historii jednostki, na mocy rozkazu Ministra Obrony Narodowej nr 0046/III z dnia 12 maja 1950 r. określono by w terminie do 1 lipca 1951 r. składnica zmieniła miejsce stałej dyslokacji na m. Gałkówek.

Następnie rozkazem Ministra Obrony Narodowej nr 056/Org z dnia 12 czerwca 1950 r. w terminie do dnia 15 lipca 1950 r. składnicę przeformowano na etat nr 25/36 o stanie etatowym 62 wojskowych i 1 kontraktowy.

Jednocześnie w sierpniu 1950 r. składnicę wpisano do planu mobilizacyjnego „PM-1”, składnica otrzymała numer mobilizacyjny 3139-239 oraz numer poczty polowej P-8126 oraz na czas wojenny miała pozostać na etacie pokojowym. Później w 1951 r. wykazem zmian nr 5 do planu mobilizacyjnego składnicy zmieniono numer mobilizacyjny na 3139-444.

W 1951 r. ukazał się rozkaz Ministra Obrony Narodowej nr 0036/Oper z dnia 13 kwietnia 1951 r. który nakazywał przeniesienie składnicy do m. Gałkówek do dnia 1 lipca 1951 r.

Termin ten wydłużono do 31 października 1951 r. na podstawie zarządzenia Szefa Sztabu Generalnego nr 079/Oper z dnia 3 lipca 1951 r.

W 1951 r. rozpoczęto również stosować nazwę 1.Centralna Składnica Sprzętu Pancernego.

Zarządzeniem Szefa Sztabu Generalnego nr 051/Org z dnia 24 stycznia 1953 r.w terminie do dnia 1 marca 1953 r. składnicę przeformowano na etat nr 23/55 o stanie osobowym 226 wojskowych oraz 16 kontraktowych. Jednocześnie w nowym planie mobilizacyjnym wykreślono numer mobilizacyjny jednostki oraz zmieniono jej numer poczty polowej na P-8212, jednostka na czas „W” miała pozostać na etacie pokojowym.

Kolejnej reorganizacji dokonano zarządzeniem Szefa Sztabu Generalnego nr 0172/Org z dnia 25 września 1956 r., w terminie do dnia 15 października 1956 r. składnicę przeformowano na etat nr 25/68 o stanie etatowym 307 wojskowych i 26 kontraktowych.

Jednak niebawem z powodu obniżania stanów osobowych wojska, zarządzeniem Szefa Sztabu Generalnego nr 0163/Org z dnia 29 sierpnia 1957 r. w terminie do dnia 1 października 1957 r. składnicę przeformowano na etat nr 25/71 o stanie etatowym 194 wojskowych i 12 kontraktowych.

Zarządzeniem Szefa Sztabu Generalnego nr 0209/Org z dnia 20 grudnia 1957 r.z dniem 1 stycznia 1958 r. unieważniono obecny numer JW oraz składnicy nadano nowy numer JW 1547.

Kolejne przeformowanie to zarządzenie Szefa Sztabu Generalnego nr 0102/Org z 10 grudnia 1960 r., którym w terminie do dnia 1 marca 1961 r. składnicę przeformowano na etat nr 26/23 o stanie etatowym 217 wojskowych oraz 14 pracowników cywilnych.

W związku ze zmianą zasięgu terytorialnego okręgów wojskowych na podstawie rozkazu Ministra Obrony Narodowej nr 051/Org z dnia 25 kwietnia 1964 r. z dniem 1 stycznia 1965 r. składnica przeszła w skład Pomorskiego Okręgu Wojskowego.

Z dniem 1 stycznia 1969 roku nastąpiła wymiana numerów etatów w związku z wprowadzeniem systemu „ILOCZYN-M”, przez co etat składnicy nr 26/23 został przenumerowany na nr 38/021. Jednostka otrzymała również identyfikator 38-8-04.

1 marca 1973 r. na podstawie zarządzenia Szefa Sztabu Generalnego nr 071/Org z dnia 2 listopada 1972 r. jednostkę przemianowano na 1.Centralna Składnica Sprzętu Czołgowo-Samochodowego.

W związku z kolejnymi zmianami granic okręgów wojskowych, najpierw rozkazem Ministra Obrony Narodowej nr 0031/Org z dnia 31 maja 1975 r. z dniem 31 lipca 1975 r. jednostka weszła w skład Warszawskiego Okręgu Wojskowego, a następnie rozkazem Ministra Obrony Narodowej nr 056/Org z dnia 17 sierpnia 1976 r. ponownie w skład Pomorskiego Okręgu Wojskowego.

Później reorganizacja nadeszła dopiero w związku z dużą reorganizacją logistyki rozkazem Szefa Sztabu Generalnego WP nr Pf-70/Org. z dnia 24 czerwca 1999 r., w terminie do dnia 31 grudnia 1999 roku składnicę przeformowano na Skład Materiałowy Gałkówek, który jednocześnie włączono w skład nowo formowanej 3. Rejonowej Bazy Materiałowej.

Ostatnią zmianą nazwy jednostki oraz podporządkowania była kolejna reorganizacja logistyki która nastąpiła w połowie 2011 roku, Rejonowe Bazy Materiałowe zostały rozformowane, a na ich bazie rozpoczęto formowanie mniejszej liczny Regionalnych Baz Logistycznych, które przejęły jednostki wchodzące dotychczas w skład RBM. I tak Skład Materiałowy Gałkówek na mocy rozkazu Szefa Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych nr Pf-29/Org. z dnia 12 kwietnia 2011 r. został w terminie do dnia 15 lipca 2011 roku wyłączony z podporządkowania pod 3. RBM i wszedł w skład 3. Regionalnej Bazy Logistycznej oraz zmienił nazwę na Skład 3. Regionalnej Bazy Logistycznej.

TRADYCJE, PATRON i ŚWIĘTA

STRUKTURA

POCZET DOWÓDCÓW

- mjr Zbigniew Borodiuk (? - ?)

PODPORZĄDKOWANIE

Okręg Wojskowy nr IV ( - 31.XII.1953)

Śląski Okręg Wojskowy (1.I.1954 – 31.XII.1964)

Pomorski Okręg Wojskowy (1.I.1965 – 31.VII.1975)

Warszawski Okręg Wojskowy (31.VII.1975 – 17.08.1976)

Pomorski Okręg Wojskowy (17.08.1976 – 31.12.1999)

3. Rejonowa Baza Materiałowa (1.I.2000 – 15.VII.2011)

3. Regionalna Baza Logistyczna (15.VII.2011 – obecnie)

© Copyright by www.jednostki-wojskowe.pl Wszystkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie i publikowanie w całości oraz w części bez zgody autora zabronione. Wszystkie teksty, artykuły, fotografie, oraz pozostałe materiały zamieszczone na stronie www.jednostki-wojskowe.plobjęte są prawami autorskimi.

8BOT

8.Kujawsko-Pomorska Brygada Obrony Terytorialnej im. gen. bryg. Elżbiety Zawackiej ps. ”Zo”

RYS HISTORYCZNY

Na podstawie Decyzji Ministra Obrony Narodowej Nr PF-89/Org./SSG/ZOiU-P1 z dnia 4 grudnia 2017 r. z dniem 15 stycznia 2018 roku rozpoczęto proces formowania Dowództwa 8.Kujawsko-Pomorskiej Brygady Obrony Terytorialnej w Bydgoszczy. W dalszej kolejności w połowie 2018 roku rozpoczęto również formowanie 81.Batalionu Lekkiej Piechoty w Toruniu.

We wrześniu 2019 roku rozpoczęto formowanie 82.Batalionu Lekkiej Piechoty w Inowrocławiu.

W skład brygady wchodzą samodzielne wyspecjalizowane kompanie, oraz bataliony lekkiej piechoty. Brygada ma charakter lekkiej piechoty poruszającej się samochodami ciężarowymi oraz terenowymi, głównym wyposażeniem jest lekka broń strzelecka, granatniki i moździerze.

TRADYCJE, PATRON i ŚWIĘTA

29 sierpnia 2020 roku na terenie koszar przy ulicy Warszawskiej 10 w Bydgoszczy odbyła się ceremonia nadania brygadzie sztandaru wojskowego. Matką chrzestną sztandaru 8.BOT została Pani Dorota Zawacka-Wakarecy – Prezes Fundacji Generał Elżbiety Zawackiej, natomiast ojcem chrzestnym sztandaru został Pan Mikołaj Bogdanowicz – Wojewoda Kujawsko-Pomorski.

DECYZJA Nr 24/MON MINISTRA OBRONY NARODOWEJ z dnia 22 lutego 2019 r. w sprawie nadania imienia patrona i ustanowienia dorocznego Święta 8. Kujawsko-Pomorskiej Brygady Obrony Terytorialnej

Na podstawie art. 2 pkt 1 i 9 ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o urzędzie Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. z 2019 r. poz. 196), art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 30 lipca 1992 r. o ustanowieniu Święta Wojska Polskiego (Dz. U. poz. 303), § 1 pkt 7 lit. d i § 2 pkt 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1996 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. poz. 426 oraz z 2014 r. poz. 933), pkt 4, 5-6b decyzji Nr 229/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 11 sierpnia 2004 r. w sprawie dziedziczenia i kultywowania tradycji oręża polskiego (Dz. Urz. Min. Obr. Nar. poz. 105, z 2011 r. poz. 327 oraz z 2013 r. poz. 315) oraz pkt 2-7 decyzji Nr 432/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 24 grudnia 2013 r. w sprawie ustanowienia świąt wojskowych oraz sposobu ich obchodzenia w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. Urz. Min. Obr. Nar. poz. 387, z 2014 r. poz. 234, z 2015 r. poz. 92 oraz z 2018 r. poz. 110), ustala się, co następuje:

§ 1. 8. Kujawsko-Pomorska Brygada Obrony Terytorialnej otrzymuje imię gen. bryg. Elżbiety Zawackiej, ps. „Zo”.

§ 2. Ustanawia się doroczne Święto 8. Kujawsko-Pomorskiej Brygady Obrony Terytorialnej w dniu 10 września.

§ 3. Decyzja wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

DECYZJA Nr 77/MON MINISTRA OBRONY NARODOWEJ z dnia 10 maja 2019 r. w sprawie wprowadzenia oznak rozpoznawczych jednostek wojskowych Wojsk Obrony Terytorialnej

Na podstawie art. 2 pkt 1 i 9 ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o urzędzie Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. z 2019 r. poz. 196) oraz § 1 pkt 7 lit. d i § 2 pkt 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1996 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. poz. 426 oraz z 2014 r. poz. 933), w związku z § 34 pkt 4 lit. a rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 4 maja 2009 r. w sprawie określenia innych znaków używanych w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. poz. 689 oraz z 2013 r. poz. 1636), po zasięgnięciu opinii Komisji Historycznej do Spraw Symboliki Wojskowej i Tradycji Orężnych, ustala się, co następuje:

§ 1. Wprowadza się oznaki rozpoznawcze, zwane dalej „oznakami”, następujących jednostek wojskowych Wojsk Obrony Terytorialnej, zwanych dalej „WOT”:

11) 8. Kujawsko-Pomorskiej Brygady Obrony Terytorialnej, zwanej dalej „8K-PBOT”;

§ 2. Zatwierdza się:

12) wzory oznaki 8K-PBOT, określone w załącznikach Nr 21 i 22;

§ 3. Traci moc decyzja Nr 129/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 24 września 2018 r. w sprawie wprowadzenia oznaki rozpoznawczej Dowództwa Wojsk Obrony Terytorialnej (Dz. Urz. Min. Obr. Nar. poz. 155).

§ 4. Decyzja wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

WZÓR OZNAKI ROZPOZNAWCZEJ

8. KUJAWSKO-POMORSKIEJ BRYGADY OBRONY TERYTORIALNEJ

NA MUNDUR WYJŚCIOWY I POLOWY

DECYZJA Nr 5/MON MINISTRA OBRONY NARODOWEJ z dnia 15 stycznia 2020 r. w sprawie wprowadzenia odznaki pamiątkowej 8. Kujawsko-Pomorskiej Brygady Obrony Terytorialnej im. gen. bryg. Elżbiety Zawackiej, ps. „Zo”

Na podstawie art. 2 pkt 1 i 9 ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o urzędzie Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. z 2019 r. poz. 196) oraz § 1 pkt 7 lit. d i § 2 pkt 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1996 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. poz. 426 oraz z 2014 r. poz. 933), w związku z § 34 pkt 2 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 4 maja 2009 r. w sprawie określenia innych znaków używanych w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. poz. 689 oraz z 2013 r. poz. 1636), po zasięgnięciu opinii Komisji Historycznej do Spraw Symboliki Wojskowej i Tradycji Orężnych, ustala się, co następuje:

§ 1. Wprowadza się odznakę pamiątkową 8. Kujawsko-Pomorskiej Brygady Obrony Terytorialnej im. gen. bryg. Elżbiety Zawackiej, ps. „Zo”, zwaną dalej „odznaką”.

§ 2. Zatwierdza się:

1) wzór odznaki określony w załączniku Nr 1;

2) wzór legitymacji odznaki określony w załączniku Nr 2.

§ 3. Nadaje się regulamin odznaki określony w załączniku Nr 3.

§ 4. Decyzja wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

REGULAMIN ODZNAKI PAMIĄTKOWEJ

8. KUJAWSKO-POMORSKIEJ BRYGADY OBRONY TERYTORIALNEJ

IM. GEN. BRYG. ELŻBIETY ZAWACKIEJ, PS. „ZO” == w y c i ą g ==

2. Odznaka, wpisana w koło o średnicy 45 mm i powierzchni 1590 mm2, ma kształt krzyża maltańskiego barwy białej ze złotą obwódką. Pośrodku krzyża znajduje się herb województwa kujawsko-pomorskiego, które jest rejonem odpowiedzialności 8K-PBOT. Na ramionach krzyża są umieszczone ciemnooliwkowe litery: „K-P”, „BOT” oraz cyfra „8” – stanowiące skrót nazwy 8K-PBOT. Na dolnym ramieniu krzyża znajdują się cyfry „2018” – rok utworzenia 8K-PBOT.

STRUKTURA

- Dowództwo 8.Kujawsko-Pomorskiej Brygady Obrony Terytorialnej im. gen. bryg. Elżbiety Zawackiej ps. „Zo”

- 8.kompania dowodzenia

- 8.kompania logistyczna

- 8.kompania saperów

- 8.kompania wsparcia

- 81.Batalion Lekkiej Piechoty – Toruń

- 82.Batalion Lekkiej Piechoty – Inowrocław

POCZET DOWÓDCÓW

- płk Krzysztof Stańczyk (15.I.2018 – obecnie)

PODPORZĄDKOWANIE

Dowództwo Wojsk Obrony Terytorialnej (15.I.2018 – obecnie)

9BOT

9.Łódzka Brygada Obrony Terytorialnej im. gen. bryg. Stanisława Sojczyńskiego ps.”Warszyc”

RYS HISTORYCZNY

Na podstawie Decyzji Ministra Obrony Narodowej Nr PF-89/Org./SSG/ZOiU-P1 z dnia 4 grudnia 2017 r. z dniem 15 stycznia 2018 roku rozpoczęto proces formowania Dowództwa 9.Łódzkiej Brygady Obrony Terytorialnej w Łodzi. W dalszej kolejności w połowie 2018 roku rozpoczęto również formowanie 91.Batalionu Lekkiej Piechoty w Zgerzu.

We wrześniu 2019 roku rozpoczęto formowania 92.Batalionu Lekkiej Piechoty w Kutnie.

TRADYCJE, PATRON i ŚWIĘTA

19 września 2020 roku na terenie koszar 31.Wojskowego Oddziału Gospodarczego w Zgierzu odbyła się ceremonia nadania brygadzie sztandaru wojskowego. Matką chrzestną sztandaru 9.BOT została Pani por. Gryzelda Studzińska – Prezes Środowiska Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej „Warszawa”, natomiast ojcem chrzestnym sztandaru został Pan Dariusz Pieniak – Dyrektor Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Łodzi.

DECYZJA Nr 25/MON MINISTRA OBRONY NARODOWEJ z dnia 22 lutego 2019 r. w sprawie przejęcia dziedzictwa tradycji, nadania imienia patrona i ustanowienia dorocznego Święta 9. Łódzkiej Brygady Obrony Terytorialnej

Na podstawie art. 2 pkt 1 i 9 ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o urzędzie Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. z 2019 r. poz. 196), art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 30 lipca 1992 r. o ustanowieniu Święta Wojska Polskiego (Dz. U. poz. 303), § 1 pkt 7 lit. d i § 2 pkt 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1996 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. poz. 426 oraz z 2014 r. poz. 933), pkt 1, 3-4, 5-6b decyzji Nr 229/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 11 sierpnia 2004 r. w sprawie dziedziczenia i kultywowania tradycji oręża polskiego (Dz. Urz. Min. Obr. Nar. poz. 105, z 2011 r. poz. 327 oraz z 2013 r. poz. 315) oraz pkt 2-7 decyzji Nr 432/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 24 grudnia 2013 r. w sprawie ustanowienia świąt wojskowych oraz sposobu ich obchodzenia w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. Urz. Min. Obr. Nar. poz. 387, z 2014 r. poz. 234, z 2015 r. poz. 92 oraz z 2018 r. poz. 110), ustala się, co następuje:

§ 1. 9. Łódzka Brygada Obrony Terytorialnej:

1) przejmuje i z honorem kultywuje tradycje organizacji konspiracyjnych zbrojnego podziemia niepodległościowego:

a) Okręgu Łódź Związku Walki Zbrojnej-Armii Krajowej (1940-1945),

b) Konspiracyjnego Wojska Polskiego (1945-1954);

2) otrzymuje imię gen. bryg. Stanisława Sojczyńskiego, ps. „Warszyc”.

§ 2. Ustanawia się doroczne Święto 9. Łódzkiej Brygady Obrony Terytorialnej w dniu 20 kwietnia.

§ 3. Decyzja wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

DECYZJA Nr 77/MON MINISTRA OBRONY NARODOWEJ z dnia 10 maja 2019 r. w sprawie wprowadzenia oznak rozpoznawczych jednostek wojskowych Wojsk Obrony Terytorialnej

§ 1. Wprowadza się oznaki rozpoznawcze, zwane dalej „oznakami”, następujących jednostek wojskowych Wojsk Obrony Terytorialnej, zwanych dalej „WOT”:

12) 9. Łódzkiej Brygady Obrony Terytorialnej, zwanej dalej „9ŁBOT”;

§ 2. Zatwierdza się:

12) wzory oznaki 9ŁBOT, określone w załącznikach Nr 23 i 24;

§ 4. Decyzja wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

WZÓR OZNAKI ROZPOZNAWCZEJ

9. ŁÓDZKIEJ BRYGADY OBRONY TERYTORIALNEJ

NA MUNDUR WYJŚCIOWY I POLOWY

DECYZJA Nr 127/MON MINISTRA OBRONY NARODOWEJ z dnia 16 września 2020 r. w sprawie wprowadzenia odznaki pamiątkowej 9. Łódzkiej Brygady Obrony Terytorialnej im. gen. bryg. Stanisława Sojczyńskiego ps. „Warszyc”

Na podstawie art. 2 pkt 1 i 9 ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o urzędzie Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. z 2019 r. poz. 196) oraz § 1 pkt 7 lit. d i § 2 pkt 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1996 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. poz. 426 oraz z 2014 r. poz. 933), w związku z § 34 pkt 2 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 4 maja 2009 r. w sprawie określenia innych znaków używanych w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. poz. 689 oraz z 2013 r. poz. 1636), po zasięgnięciu opinii Komisji Historycznej do Spraw Symboliki Wojskowej i Tradycji Orężnych, ustala się, co następuje:

§ 1. Wprowadza się odznakę pamiątkową 9. Łódzkiej Brygady Obrony Terytorialnej im. gen. bryg. Stanisława Sojczyńskiego ps. „Warszyc”, zwaną dalej „odznaką”.

§ 2. Zatwierdza się:

1) wzór odznaki określony w załączniku Nr 1;

2) wzór legitymacji odznaki określony w załączniku Nr 2.

§ 3. Nadaje się regulamin odznaki określony w załączniku Nr 3.

§ 4. Decyzja wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

REGULAMIN ODZNAKI PAMIĄTKOWEJ

9. ŁÓDZKIEJ BRYGADY OBRONY TERYTORIALNEJ

IM. GEN. BRYG. STANISŁAWA SOJCZYŃSKIEGO PS. „WARSZYC”

-- w y c i ą g --

2. Odznaka, o wymiarach 40 mm x 40 mm, ma kształt krzyża kawalerskiego w kolorze oliwkowym z obramowaniem w kolorze srebrnym. Użyty kolor nawiązuje do barwy beretu Wojsk Obrony Terytorialnej. Na górnym ramieniu krzyża umieszczono czarną cyfrę „9” – numer taktyczny 9ŁBOT. Na lewym i prawym ramieniu krzyża znajdują się odpowiednio czarne litery „ŁB” i „OT” – skrót nazwy 9ŁBOT. Na dolnym ramieniu krzyża umieszczono czarną liczbę „2018” – rok powołania 9ŁBOT. Pośrodku krzyża znajduje się herb województwa łódzkiego, które jest regionem odpowiedzialności 9ŁBOT. Tło odznaki wypełnia wieniec laurowo-dębowy, będący symbolem zwycięstwa i męstwa.

STRUKTURA

- Dowództwo 9.Łódzkiej Brygady Obrony Terytorialnej im. gen. bryg. Stanisława Sojczyńskiego ps. „Warszyc”

- 9.kompania dowodzenia

- 9.kompania logistyczna

- 9.kompania saperów

- 9.kompania wsparcia

- 91.Batalion Lekkiej Piechoty – Zgierz

- 92.Batalion Lekkiej Piechoty – Kutno

POCZET DOWÓDCÓW

- płk Paweł Wiktorowicz (15.I.2018 – obecnie)

PODPORZĄDKOWANIE

Dowództwo Wojsk Obrony Terytorialnej (15.I.2018 – obecnie)

Karabinki AK

Karabinki z rodziny AK

Karabinek AK (ros. aвтомат Калашникова) został zaprojektowany po II Wojnie Światowej w ZSRR i w późniejszych latach stał się najsłynniejszą i najbardziej rozpowszechnioną bronią na Świecie. Zasada działania karabinka oparta jest o odprowadzanie części gazów prochowych przez boczny otwór lufy (przewód skośny) łączący komorę gazową z przewodem lufy, z długim ruchem tłoka gazowego. Karabinek strzela z zamka zamkniętego. Zamek ryglowany przez obrót. Mechanizm uderzeniowy kurkowy, mechanizm spustowy z przełącznikiem rodzaju ognia. Dźwignia przełącznika rodzaju ognia pełni jednocześnie rolę bezpiecznika oraz osłonę komory zamkowej w pozycji zabezpieczonej. Karabinek początkowo dostosowano do naboju 7.62 mm wz. 43 o kalibrze 7.62 x 39 mm. Poniżej przedstawiam rodzaje karabinków z tej rodziny według podziału na poszczególne kraje, w zestawieniu tym uwzględniłem jedynie konstrukcje produkujące na potrzeby wojska, przedstawienie cywilnych wersji ograniczyłem tylko do pierwotnych producentów nie analizując współczesnych prywatnych mniejszych producentów ze względu na dużą ilość takich firm.

POLSKA

Karabinki AK oraz ich pochodne produkuje Fabryka Broni „Łucznik” RADOM (do 2000 roku Zakłady Metalowe „Łucznik”). Produkcję licencyjną karabinka AK typ III (zwanym potocznie AK-47) w Polsce rozpoczęto w 1957 roku, produkowane karabinki oznaczono jako AK oraz AKS (w nomenklaturze wojskowej były to odpowiednio pmK i pmKS), AK był karabinkiem z kolbą drewnianą, natomiast AKS miał kolbę metalową składaną. Karabinki AK oraz AKS miały komorę zamkową frezowaną co było ich charakterystyczną cechą, w związku z tym karabinek tych typów był nieco cięższy niż późniejsze zmodernizowane wersje.

Fot. Słynna już „11-tka” w owalu, czyli znak, którym oznaczano wyroby z Radomia

Obecne logo FB Radom

AK/AKS

Aby rozróżnić AK/AKS od późniejszych wersji zmodernizowanych, należy przyjrzeć się komorze zamkowej, nad magazynkiem widoczne jest podłużne przetłoczenie charakterystyczne właśnie dla wersji karabinków z komorą frezowaną, kolejnym charakterystycznym elementem jest gładka pokrywa komory zamkowej. Charakterystyczna jest też końcówka lufy, jest inna niż w późniejszych wersjach, ponieważ nie posiada osłabiacza podrzutu. W karabinkach AK/AKS w odróżnieniu do późniejszych wersji używano bagnetu typu 6H2. Co ciekawe część karabinków miała dodatkowe mocowanie po lewej stronie komory zamkowej do celownika noktowizyjnego NSP-2, jednak w tamtym okresie nie stosowano dla takich egzemplarzy osobnej nazwy, dopiero w zmodernizowanych karabinkach zrobiono taki podział.

Fot. Karabinek AKS (źródło: https://myvimu.com/exhibit/16409517-kbk-ak-47-kolba-skladana-aks)

Fot. Przysięga w 1962, żołnierze z karabinkami AK – warto zwrócić uwagę na bagnet typu 6H2 (źródło: własne)

Fot. Bagnet typu 6H2 (źródło: internet)

kbkg wz.1960 i kbkg wz.1960/72

Zanim wprowadzono wersje zmodernizowane opracowano jeszcze jedną wersję, mianowicie karabinek-granatnik wz. 1960 przystosowany do strzelania granatami nasadkowymi F-1N60, PGN-60, KGN, DGN oraz CGN. Karabinek ten w nomenklaturze wojskowej oznaczano jako pmK-GN. Bazował on na karabinkach AK/AKS, chociaż wersja z kolbą składaną nie została dobrze oceniona przez wojsko i szybko została wycofana, natomiast wersja z kolbą drewnianą była długo stosowana, karabinek-granatnik różnił się przede wszystkim zmodyfikowaną kolbą na której zamontowano mocowania do gumowego amortyzatora, który zakładano na kolbę, na lufie zamontowano nasadkę do miotania granatów montowaną za pomocą specjalnego klucza, oprócz tego w zestawie był specjalny 10 nabojowy magazynek, przystosowany do specjalnych naboi UNM, co ważne magazynek ten był tak skonstruowany by nie można było załadować do niego standardowej amunicji.

Fot. Zapis pmK-GN w etacie pułku desantowego (zbiory własne)

Fot. kbkg wz.1960 (źródło: MON)

Karabinek tego typu zmodernizowano do wersji wz. 1960/72 poprzez zastosowanie odłączanej kolby oraz otrzymał pokrowiec.

AKM/AKMS/AKMŁ/AKMSN

W 1965 roku zakupiono licencję na zmodernizowaną wersję karabinka, rozpoczęto produkcję karabinków pod nazwami AKM dla wersji z kolbą drewnianą oraz AKMS dla wersji z kolbą metalową składaną. Zmiany odnośnie wcześniejszej wersji obejmowały nową lżejszą tłoczoną komorę zamkową, którą łatwo odróżnić od wersji frezowanej, gdyż nie ma ona charakterystycznego przetłoczenia nad magazynkiem, wersja tłoczona posiada również wypukłe przetłoczenia na pokrywie komory zamkowej. Warto też zauważyć że na wylocie lufy znajduje się osłabiacz podrzutu. W karabinkach tych zastosowano również nowy typ bagnetu 6H3/6H4. Bagnety różnią się w budowie rączki na jej końcu, po tym można je rozpoznać.

Fot. Karabinek AKM

Fot. Karabinek AKMS

Fot. Bagnet 6H3

Fot. Bagnet 6H4

Wojsko zamówiło również wersje dostosowane do celowników noktowizyjnych, wersja z kolbą drewnianą otrzymała nazwę AKMŁ, natomiast wersja z kolbą metalową składaną AKMSN. Wersja przystosowana do celowników noktowizyjnych posiadała specjalny wspornik zamontowany po lewej stronie komory zamkowej.

Fot. Karabinek AKMŁ (widoczne mocowanie na boku komory zamka)

Fot. Karabinek AKMSN z celownikiem noktowizyjnym

kbk wz. 88 Tantal / skbk wz. 89 Onyks

W związku z trendem zapoczątkowanym w ZSRR wprowadzenia nowego naboju pośredniego kalibru 5.45 mm również w Polsce zapoczątkowano prace nad tym rodzajem amunicji oraz dostosowanej do niej broni. Tak na bazie platformy AK zaprojektowano karabinek wzór 88 „Tantal”. Karabinek zewnętrznie jest podobny do swoich poprzedników, widoczną różnicą jest nieco inny magazynek dostosowany do amunicji 5.45 x 39 mm. Warto też zwrócić uwagę na urządzenie wylotowe lufy oraz nowy typ metalowej kolby składanej na prawy bok komory zamkowej. Opracowano również wersję sub-karabinka wz. 89 Onyks, która jednak nie została pozytywnie oceniona przez wojsko i nie była produkowana w większej ilości.

Fot. kbk wz. 88 Tantal

Fot. skbk wz. 89 Onyks (fot. http://worldmilitary.net/5-Rifles/Poland/Rifles/1989%20-%20sbkb%20wz.89%20Onyks/index_rifles_class_poland-sbkb%20wz.89onyks.html)

kbk wz. 96 Beryl A/B/C

W związku z planami wstąpienia do NATO Polska postanowiła opracować własną konstrukcję strzelecką na amunicję 5.56 x 45 mm, w związku z wcześniejszymi doświadczeniami, nowy projekt oparto o platformę AK. Pierwsze karabinki wprowadzono w 1996 roku, karabinek w porównaniu z poprzednikami różnił się między innymi nowym rodzajem kolby metalowej składanej do boku, zastosowane jest także nowe płaskie łoże z tworzywa, zastosowano również nowe urządzenie wylotowe. Co ciekawe w karabinku tym nadal stosowany jest bagnet 6H4.

Fot. kbk wz.96 Beryl A

W wyniku doświadczeń zebranych z użytkowania karabinka, w 2004 wprowadzono nową wersję karabinka, którą oznaczono wz.2004 lub Beryl B. Karabinek wzbogacił się o zespół szyny celowniczej szybkoodłączalnej na pokrywie komory zamkowej oraz na bokach łoża, łoże wzbogacono również o chwyt, który miał za zadanie pozwalać na stabilniejszy chwyt.

Fot. kbk wz.96 Beryl B (wz. 2004)

Ostatecznie w 2009 roku wprowadzono finalną wersję karabinka czyli wz.96 Beryl C. Główną modyfikacją jest zastosowanie nowej stałej teleskopowej kolby, zastosowano również ergonomiczną rękojeść, wprowadzono również przedłużony zatrzask magazynka oraz zintegrowany zespół łoża z nakładką z szynami montażowymi dla dodatkowych akcesoriów. Co ciekawe FB Radom opracowała również wersję Beryla do amunicji 7.62 x 39 mm, dzięki czemu udało się pozyskać kontrakty eksportowe np. do Nigerii. Wersja ta oznaczana jest jako Beryl M762. Na potrzeby wojska przygotowano również wersję sub-karabinka pod nazwą Mini-Beryl przeznaczoną dla takich stanowisk jak np. kierowca ze względu na skróconą lufę pozwalająca na łatwiesze operowanie bronią.

Fot. kbk wz.96 Beryl C

Fot. skbk wz. 96 Mini Beryl (fot. By Pibwl - Praca własna, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=4918401)

Na rynek cywilny produkowano w latach 90-tych karabinki Radom-Hunter (pierwszy raz zadebiutował w 1991 roku), które bazowały na karabinku AKM. Radom-Hunter posiadał kilka wersji, bazową wersje 340K (która później została zastąpiona wersją 340 o dłuższej lufie), wersję 341 która posiadała podstawę do mocowania optyki, wersję 341D natomiast miała wydłużone łoże. Po wprowadzeniu do produkcji karabinków Beryl, rozpoczęto również cywilne wersje tych karabinków, które są produkowane do dziś.

Fot. kbk Radom-Hunter

Podsumowanie podstawowych danych technicznych karabinków produkowanych w Polsce w tabeli poniżej.

Model karabinka	Kaliber	Waga z pustym magazynkiem/lub bez magazynka	Długość lufy	Szybkostrzelność teoretyczna	Prędkość początkowa pocisku
AK z kolbą drewnianą	7.62 x 39 mm	4.30 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s
AK z kolbą metalową	7.62 x 39 mm	4.30 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s
AKM (AKMŁ)	7.62 x 39 mm	3.45 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s
AKMS (AKMSN)	7.62 x 39 mm	3.42 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s
kbkg GN wz. 1960	7.62 x 39 mm	4.65 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s
kbkg GN wz. 1960/72	7.62 x 39 mm	4.85 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s
kbk wz. 88 Tantal	5.45 x 39 mm	3.69 kg	423 mm	700 strz./min.	880 m/s
skbk wz. 89 Onyks	5.45 x 39 mm	3.22 kg	207 mm	700 strz./min.	700 m/s
kbk wz. 96 Beryl	5.56 x 45 mm	3.65 kg	457 mm	690 strz./min.	920 m/s
skbk wz. 96 Mini-Beryl	5.56 x 45 mm	3.40 kg	235 mm	700 strz./min.	770 m/s
kbk Beryl M762	7.62 x 39 mm	3.55 kg	419 mm	700 strz./min.	715 m/s
Radom-Hunter (wersje 340, 341, 341D)	7.62 x 39 mm	3.87 kg	508 mm	ogień pojedynczy	720 m/s
kbk Beryl S 223	223 Remington	3.65 kg	457 mm	ogień pojedynczy	920 m/s
kbk Beryl S 762	7.62 x 39 mm	3.60 kg	419 mm	ogień pojedynczy	715 m/s
kbk Beryl M22	0.22 LR	3.50 kg	457 mm	ogień pojedynczy	350 m/s
skbk Mini-Beryl S 223	223 Remington	3.40 kg	235 mm	ogień pojedynczy	770 m/s

BUŁGARIA

W Bułgarii podobnie jak w Polsce produkcję karabinków z rodziny AK rozpoczęto od licencyjnego karabinka AK typ III z komorą frezowaną, produkcję prowadziło państwowe przedsiębiorstwo Fabryka nr 10, które obecnie działa pod nazwą Arsenal (Арсенал АД) mające miejsce postoju w m. Kazanlak.

Logo Arsenal

AKK/AKKS

Pierwszymi produkowanymi w Bułgarii od 1958 roku były karabinki w Bułgarii oznaczone jako AKK dla wersji z kolbą drewnianą oraz AKKS dla wersji z kolbą metalową składaną. Ciekawostką jest że przez pierwsze lata Bułgarzy importowali części do swoich karabinków z Polski oraz ZSRR i u siebie je tylko składali, natomiast pełną samodzielną produkcję rozpoczęli dopiero po 1960 roku.

Fot. Przykład karabinka gdzie są oznaczenia fabryki z Iżewska (ZSRR) oraz bułgarska „10-tka” (https://www.theakforum.net/threads/early-bulgarian-milled-kit-1963.156838/)

Wersja przystosowana do celowników noktowizyjnych nazywała się AKKN, która posiadała po lewej stronie komory zamkowej specjalny zaczep podobnie jak w polskich karabinkach AKMŁ/AKMSN.

W późniejszym okresie wprowadzono również wersję AK-47M1, która charakteryzowała się czarnym polimerowym łożem oraz osłoną rury gazowej oraz kompensatorem odrzutu na lufie. Obecnie karabinek tego typu oznaczany jest jako AR-M1 oraz został przystosowany do standardowej amunicji NATO 5.56 x 45 mm.

Fot. AK47M1

W związku z wprowadzeniem w ZSRR nowego naboju pośredniego 5.45 x 39 mm Bułgaria zdecydowała się o zakupie licencji na radzieckie karabinki AK-74, których produkcję rozpoczęto w zakładach Arsenal w latach 80-tych. Karabinki te nie różniły się zbytnio od oryginalnych konstrukcji radzieckich. Bułgaria produkowała karabinki AK-74 czyli w wersji z kolbą stałą, AKS-74 z kolbą metalową oraz sub-karabinek AKS-74U również z kolbą metalową.

Fot. AK74 (https://www.reddit.com/r/ak47/comments/dm2vdt/1987_bulgarian_ak74/)

Ciekawostką jest sposób oznaczania daty produkcji, poczynając od 1975 roku stosowano dwucyfrową kombinację dla każdego z roczników, i tak 1975 = 15, 1976 = 16 itd.

W związku z przystąpieniem Bułgarii do NATO, opracowano wersje karabinków przystosowanych do amunicji 5.56 x 45 mm. Pierwszym był AR-M1 wspomniany już wcześniej, dla sił specjalnych zaprojektowano sub-karabinek AR-M4SF z kolbą metalową składaną. Co ciekawe nadal projektowano i produkowano wszystkie wersje karabinków do amunicji 7.62 x 39 mm.

Fot. AR-M4SF (www.arsenal-bg.com)

Arsenal zaprojektował również pochodne wersje tych karabinków, dokonano zmiany nazewnictwa karabinków, obecnie w ofercie są to karabinki wymienione poniżej w obu kalibrach 5.56 x 45 mm oraz 7.62 x 39 mm.

Dosyć dynamicznie Arsenal działa również na cywilnym rynku amerykańskim (pod marką Arsenal Inc.), gdzie sprzedaje on karabinki pod nazwami serii SA, SAM, SBR, SLR.

Cechą charakterystyczną bułgarskich karabinków z rodziny AK są chromowane lufy cenione za dobrą wytrzymałość i żywotność.

Podsumowanie podstawowych danych technicznych karabinków produkowanych w Bułgarii w tabeli poniżej.

Model karabinka	Kaliber	Waga z pustym magazynkiem/lub bez magazynka	Długość lufy	Szybkostrzelność teoretyczna	Prędkość początkowa pocisku	Uwagi
AKK	7.62 x 39 mm	4.30 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s	Na licencji radzieckiego AK typ III
AKKS	7.62 x 39 mm	4.30 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s	Na licencji radzieckiego AK typ III
AK-47M1	7.62 x 39 mm	4.30 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s	Polimerowe elementy zastępujące drewniane.
AK-74	5.45 x 39 mm	3.07 kg	415 mm	600 strz./min.	900 m/s	Na licencji radzieckiego AK-74
AKS-74	5.45 x 39 mm	2.97 kg	415 mm	600 strz./min.	900 m/s	Na licencji radzieckiego AKS-74
AKS-74U	5.45 x 39 mm	2.70 kg	206.5 mm	600 strz./min.	735 m/s	Na licencji radzieckiego AKS-74U
AR	7.62 x 39 mm	3.40 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s	Kolba, chwyt i łoże w tworzywa sztucznego.
AR-F	7.62 x 39 mm	3.40 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s	Kolba składana metalowa.
AR-M1	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	3.62 kg	415 mm	600 strz./min.	710 m/s (7.62), 910 m/s (5.56 M193)	Ulepszona wersja AK-47M1, kolba stała.
AR-M1F	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	3.62 kg	415 mm	600 strz./min.	710 m/s (7.62), 910 m/s (5.56 M193)	Ulepszona wersja AK-47M1, kolba składana metalowa.
AR-M1F41	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	3.70 kg	415 mm	600 strz./min.	710 m/s (7.62), 910 m/s (5.56 M193)	Ulepszona wersja AK-47M1, kolba składana metalowa. Trytowe przyrządy celownicze (3-dot sight system).
AR-M5F	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	4.00 kg	415 mm	600 strz./min.	710 m/s (7.62), 910 m/s (5.56 M193)	Szyna montażowa Picatinny MIL-STD (1913) na osłonie komory zamka i łożu.
AR-M5F41	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	4.00 kg	415 mm	600 strz./min.	710 m/s (7.62), 910 m/s (5.56 M193)	Szyna montażowa Picatinny MIL-STD (1913) na osłonie komory zamka i łożu. Trytowe przyrządy celownicze (3-dot sight system).
AR-M5T	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	4.00 kg	415 mm	600 strz./min.	710 m/s (7.62), 910 m/s (5.56 M193)	Szyna montażowa Picatinny MIL-STD (1913) na osłonie komory zamka i łożu. Kolba teleskopowa.
AR-M5TB	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	4.00 kg	415 mm	600 strz./min.	710 m/s (7.62), 910 m/s (5.56 M193)	Szyna montażowa Picatinny MIL-STD (1913) na osłonie komory zamka i łożu. Kolba teleskopowa oraz możliwość ognia seriami po 3 pociski.
AR-M7T	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	4.20 kg	415 mm	600 strz./min.	710 m/s (7.62), 910 m/s (5.56 M193)	Szyna montażowa Picatinny MIL-STD (1913) na łożu. Kolba teleskopowa oraz trytowe przyrządy celownicze (3-dot sight system).
AR-M7TB	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	4.20 kg	415 mm	600 strz./min.	710 m/s (7.62), 910 m/s (5.56 M193)	Szyna montażowa Picatinny MIL-STD (1913) na łożu. Kolba teleskopowa oraz trytowe przyrządy celownicze (3-dot sight system) oraz możliwość ognia seriami po 3 pociski.
AR-M9	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	3.85 kg	415 mm	600 strz./min.	710 m/s (7.62), 910 m/s (5.56 M193)	Stała kolba z tworzywa, boczny uchwyt na celowniki noktowizyjne. Trytowe przyrządy celownicze (3-dot sight system).
AR-M9F	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	3.85 kg	415 mm	600 strz./min.	710 m/s (7.62), 910 m/s (5.56 M193)	Składana metalowa kolba, boczny uchwyt na celowniki noktowizyjne. Trytowe przyrządy celownicze (3-dot sight system).
AR-M14F	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	3.85 kg	415 mm	600 strz./min.	710 m/s (7.62), 910 m/s (5.56 M193)	Składana metalowa kolba, boczny uchwyt na celowniki noktowizyjne. Trytowe przyrządy celownicze (3-dot sight system). Dodatkowy przełącznik ognia po lewej stronie komory zamkowej. Szyna montażowa Picatinny MIL-STD (1913) na łożu.
AR-M15F	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	4.00 kg	415 mm	600 strz./min.	710 m/s (7.62), 910 m/s (5.56 M193)	Składana metalowa kolba. Szyna montażowa Picatinny MIL-STD (1913) na łożu oraz pokrywie komory zamkowej.
AR-M75F	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	4.00 kg	415 mm	600 strz./min.	710 m/s (7.62), 910 m/s (5.56 M193)	Składana kolba z tworzywa. Szyna montażowa Picatinny MIL-STD (1913) na pokrywie komory zamkowej.
AR-M2F	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	3.50 kg	320 mm	600 strz./min.	650 m/s (7.62), 880 m/s (5.56 M193)	Składana metalowa kolba.
AR-M2T	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	3.55 kg	320 mm	600 strz./min.	650 m/s (7.62), 880 m/s (5.56 M193)	Kolba teleskopowa oraz trytowe przyrządy celownicze (3-dot sight system). Szyna montażowa Picatinny MIL-STD (1913) na łożu oraz pokrywie komory zamkowej.
AR-M2TB	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	3.55 kg	320 mm	600 strz./min.	650 m/s (7.62), 880 m/s (5.56 M193)	Kolba teleskopowa oraz trytowe przyrządy celownicze (3-dot sight system). Szyna montażowa Picatinny MIL-STD (1913) na łożu oraz pokrywie komory zamkowej. Możliwość ognia seriami po 3 pociski.
AR-M8TB	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	3.75 kg	320 mm	600 strz./min.	650 m/s (7.62), 880 m/s (5.56 M193)	Składana metalowa kolba, boczny uchwyt na celowniki noktowizyjne. Możliwość ognia seriami po 3 pociski. Dodatkowy przełącznik ognia po lewej stronie komory zamkowej.
AR-M11F	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	3.80 kg	320 mm	600 strz./min.	650 m/s (7.62), 880 m/s (5.56 M193)	Składana kolba z tworzywa.
AR-M12F	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	3.70 kg	320 mm	600 strz./min.	650 m/s (7.62), 880 m/s (5.56 M193)	Składana metalowa kolba, boczny uchwyt na celowniki noktowizyjne. Dodatkowy przełącznik ognia po lewej stronie komory zamkowej.
AR-M52FB	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	3.61 kg	320 mm	600 strz./min.	650 m/s (7.62), 880 m/s (5.56 M193)	Składana metalowa kolba. Szyna montażowa Picatinny MIL-STD (1913) na łożu oraz pokrywie komory zamkowej. Możliwość ognia seriami po 3 pociski. Dodatkowy przełącznik ognia po lewej stronie komory zamkowej. Trytowe przyrządy celownicze (3-dot sight system).
AR-M52TB	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	3.90 kg	320 mm	600 strz./min.	650 m/s (7.62), 880 m/s (5.56 M193)	Kolba teleskopowa oraz trytowe przyrządy celownicze (3-dot sight system). Szyna montażowa Picatinny MIL-STD (1913) na łożu oraz pokrywie komory zamkowej. Możliwość ognia seriami po 3 pociski. Dodatkowy przełącznik ognia po lewej stronie komory zamkowej.
AR-SF	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	3.00 kg	215 mm	600 strz./min.	600 m/s (7.62), 750 m/s (5.56 M193)	Składana metalowa kolba.
AR-M4SF	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	3.42 kg	215 mm	600 strz./min.	600 m/s (7.62), 750 m/s (5.56 M193)	Składana metalowa kolba oraz trytowe przyrządy celownicze (3-dot sight system). Wbudowana latarka taktyczna. Boczny uchwyt na celowniki noktowizyjne. Dodatkowy przełącznik ognia po lewej stronie komory zamkowej.
AR-M7ST	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	3.50 kg	215 mm	600 strz./min.	600 m/s (7.62), 750 m/s (5.56 M193)	Kolba teleskopowa oraz trytowe przyrządy celownicze (3-dot sight system). Dodatkowy przełącznik ognia po lewej stronie komory zamkowej. Szyna montażowa Picatinny MIL-STD (1913) pokrywie komory zamkowej.
AR-M14SF	7.62 x 39 mm oraz 5.56 x 45 mm	3.55 kg	215 mm	600 strz./min.	600 m/s (7.62), 750 m/s (5.56 M193)	Składana metalowa kolba oraz trytowe przyrządy celownicze (3-dot sight system). Boczny uchwyt na celowniki noktowizyjne. Dodatkowy przełącznik ognia po lewej stronie komory zamkowej.

RUMUNIA

PM md. 63/ PM md. 65

Rumunia inaczej niż inni członkowie bloku sowieckiego, nie zakupiła licencji na AK typu III i do lat 60-tych używała karabinków AK kupowanych od innych państw bloku. Jednak na wskutek presji ze strony ZSRR w latach 60-tych by każde z państw bloku rozpoczęło własną produkcję karabinka kalibru 7.62 mm Rumuni opracowali własnego klona karabinka AKM/AKMS. Karabinek ten był produkowany przez państwowe przedsiębiorstwo zbrojeniowe ROMARM pod nazwą Pistol Mitralieră model 1963 (PM md. 63)(eksportowa nazwa – AIM) jako karabinek z kolbą stałą oraz Pistol Mitralieră model 1965 (PM md. 65)(eksportowa nazwa – AIMS) jako karabinek z kolbą składaną metalową.

Fot. Trójkąt ze strzałką czyli znak fabryki w Cugir (http://www.sksboards.com/smf/index.php?topic=88603.0)

Co najbardziej charakteryzowało rumuńskie karabinki, to był to przedni chwyt na stałe będący częścią łoża.

Fot. PM md. 63 (https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/00/PM_md._63.jpg)

Fot. PM md. 65 (https://www.milsurps.com/showthread.php?t=53936)

W latach 80-tych skonstruowano jeszcze sub-karabinek Pistol Mitralieră model 1980 (PM md. 80)(eksportowa nazwa – AIMR), który był skróconą wersją poprzedniego karabinka, charakteryzował się także 20-nabojowym magazynkiem.

Fot. PM md. 80 (https://pl.pinterest.com/pin/425168021048321814/)

PA md. 86/ PM md. 90

W związku z upowszechnieniem się naboju 5.45 x 39 mm, Rumunia opracowała własną wersję karabinka do tej amunicji, i tak w 1986 roku do produkcji wszedł Pușcă Automată model 1986 (PA md. 86)(eksportowa nazwa – AIMS-74).

Rumuni zdecydowali się podobnie jak Polacy na skonstruowanie karabinka do tego kalibru niezależnie, wobec czego w broni tej jest sporo elementów pochodzących od karabinka AK. Co ciekawe AIMS-74 podobnie jak polski Tantal miał możliwość strzelania 3-strzałowymi seriami oraz posiada podobną kolbę metalową składaną.

Fot. PA md. 86

Na podstawie doświadczeń z karabinkiem PA md. 86 skonstruowano kolejny, tym razem udany karabinek oraz sub-karabinek Pistol Mitralieră model 1990 (PM md. 90) kalibru 7.62 x 39 mm, charakterystyczna dla niego jest m.in. taka sama metalowa kolba jak w md. 86.

Fot. PM md. 90 (By Quickload at en.wikipedia, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=10085664)

Opracowano również sub-karabinek na bazie PA md.86 pod nazwą PM md. 94, który jednak nie był produkowany w dużych ilościach. Powstał również prototyp karabinka do amunicji 5.56 x 45 mm pod nazwą PA md. 2000 jednak nie został on przyjęty do służby.

Fot. PA md.2000 (fot. https://guns.fandom.com/wiki/Pa_md._2000)

Cywilne wersje karabinka PA md. 86 to Romak 992, Romak 2, Intrac Mk II, CUR-2, WUM-2, SAR 2, WASR-2, natomiast cywilne wersje w kalibrze 7.62 mm to Romak 991, Romak 1, WUM 1, SAR 1, WASR-10, WASR-10/63 (co ciekawe ta wersja jest zbudowana na bazie oryginalnych części z PM md. 63 stąd ten numer w nazwie). Warto zauważyć że te wersje w większości miały charakterystyczne kolby drewniane połączone z chwytem. Na rynek cywilny przygotowano również cywilne wersje sub-karabinków które sprzedawane są pod markami Draco, Mini-Draco oraz Micro Draco.

Fot. Karabinek Romak 991 (https://www.guns.com/firearms/rifles/semi-auto/cugir-arms-romak-991-7-62mm-x-39-semi-auto-10-rounds-16-barrel-not-specified-used?p=43236)

Cechą charakterystyczną większości karabinków rumuńskich jest jasny kolor drewna zastosowanego w elementami drewnianych.

Podsumowanie podstawowych danych technicznych karabinków produkowanych w Rumunii w tabeli poniżej.

Model karabinka	Kaliber	Waga z pustym magazynkiem/lub bez magazynka	Długość lufy	Szybkostrzelność teoretyczna	Prędkość początkowa pocisku	Uwagi
PM md.63 (AIM)	7.62 x 39 mm	3.45 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s	Odpowiednik karabinka AKM
PM md.65 (AIMS)	7.62 x 39 mm	3.45 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s	Odpowiednik karabinka AKMS
PM md.80 (AIMR)	7.62 x 39 mm		305 mm			Sub-karabinek
PA md.86 (AIMS-74)	5.45 x 39 mm	3.69 kg	432 mm	700 strz./min.	880 m/s	Odpowiednik karabinka AK-74
PM md.90	7.62 x 39 mm	3.45 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s	Na bazie PM md.63 ale z kolbą od PA md.86
PM md.94	5.45 x 39 mm					Sub-karabinek na bazie PA md.86
PA md.2000	5.56 x 45 mm	3.45 kg	415 mm	-	-	Wyprodukowano tylko 1 szt. prototypu
Romak 1	7.62 x 39 mm	3.45 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s	Eksportowa wersja karabinka AIM.
Romak 991	7.62 x 39 mm	3.45 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s	Wersja Romak 1 eksportowana do USA po 1999 roku.
WUM 1	7.62 x 39 mm	3.45 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s
SAR 1	7.62 x 39 mm	3.45 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s
WASR-10/63	7.62 x 39 mm	3.45 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s	Wykonany z użyciem oryginalnych części od PM md.63
WASR-10	7.62 x 39 mm	3.45 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s
Romak 2	5.45 x 39 mm	3.69 kg	432 mm	700 strz./min.	880 m/s	Eksportowa wersja karabinka AIMS-74.
Romak 992	5.45 x 39 mm	3.69 kg	432 mm	700 strz./min.	880 m/s	Wersja Romak 2 eksportowana do USA po 1999 roku.
Intrac Mk II	5.45 x 39 mm	3.69 kg	432 mm	700 strz./min.	880 m/s	Wersja importowana przez firmę Intrac w 1997 roku
CUR-2	5.45 x 39 mm	3.69 kg	432 mm	700 strz./min.	880 m/s
WUM-2	5.45 x 39 mm	3.69 kg	432 mm	700 strz./min.	880 m/s
SAR-2	5.45 x 39 mm	3.69 kg	432 mm	700 strz./min.	880 m/s
WASR-2	5.45 x 39 mm	3.69 kg	432 mm	700 strz./min.	880 m/s
Draco	7.62 x 39 mm	2.85 kg	311 mm
Mini Draco	7.62 x 39 mm	2.56 kg	197 mm
Micro Draco	7.62 x 39 mm	2.19 kg	158 mm
WASR-3	5.56 x 45 mm	3.40 kg	412 mm

Niemiecka Republika Demokratyczna (NRD)

Produkcję licencyjną karabinka AK w NRD rozpoczęto w 1958 roku, a więc podobnie jak w Polsce. Karabinek produkowano pod nazwą MPi-K w zakładach VEB Fahrzeug und Waffenfabrik „Ernst Thälmann”. Była to identyczna kopia radzieckiej wersji broni.

Już 3 lata później, bo w 1961 roku rozpoczęto produkcję zmodernizowanej wersji radzieckiego AKM, pod nazwą MPi-KM dla wersji z kolbą stałą oraz MPi-KMS dla wersji z kolbą składaną.

Fot. Sposób znakowania karabinków produkowanych w NRD (https://www.tworiversarms.com/MPiKM.htm)

W 1972 roku dokonano modernizacji karabinków poprzez zastosowanie kolby i łoża z tworzywa dla karabinków z kolbą stałą, natomiast dla kolby składanej zastosowano łoże z tworzywa sztucznego oraz nowy typ kolby składanej do boku komory zamkowej. Karabinki nazwano MPi-KM 72 dla kolby stałej oraz MPi-KMS 72 dla kolby składanej.

Fot. Zmodyfikowane nieznacznie karabinki MPi-KM 72/MPi-KMS 72 (tutaj karabinki mają łoża drewniane jednak oryginalnie powinny być z tworzywa)

W związku z wprowadzeniem naboju 5.45x39 mm w ZSRR i presją na ujednolicenie amunicji, NRD zakupiło licencję na produkcję radzieckiego karabinka AK-74, który w NRD został przyjęty jako MPi AK-74N dla wersji z kolbą stałą z tworzywa (łoże również z tworzywa), oraz MPi AKS-74N dla wersji z kolbą składaną do boku oraz łożem z tworzywa. Powstała również wersje ze skróconą lufą pod nazwą MPi AKS-74NK, wersja ta miała także kolbę składaną.

Fot. Karabinek AK-74NK dla wojsk desantowych (http://www.militaria.wz.cz/ak-47/ak-74/mpi_ak-74n.htm)

Podsumowanie podstawowych danych technicznych karabinków produkowanych w NRD w tabeli poniżej.

Model karabinka	Kaliber	Waga z pustym magazynkiem/lub bez magazynka	Długość lufy	Szybkostrzelność teoretyczna	Prędkość początkowa pocisku	Uwagi
MPi-K	7.62 x 39 mm	3.45 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s	Odpowiednik karabinka AK
MPi-KM	7.62 x 39 mm	3.45 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s	Odpowiednik karabinka AKM
MPi-KMS	7.62 x 39 mm	3.45 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s	Odpowiednik karabinka AKMS
MPi-KM 72	7.62 x 39 mm	3.45 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s	Zmodernizowana kolba i łoże z tworzywa.
MPi-KMS 72	7.62 x 39 mm	3.45 kg	415 mm	600 strz./min.	715 m/s	Zmodernizowana kolba metalowa składana do boku i łoże z tworzywa.
MPi AK-74N	5.45 x 39 mm	3.45 kg	415 mm	600 strz./min.	900 m/s	Kolba stała z tworzywa.
MPi AKS-74N	5.45 x 39 mm	3.54 kg	415 mm	600 strz./min.	900 m/s	Kolba składana metalowa.
MPi AKS-74NK	5.45 x 39 mm	3.40 kg	317 mm	600 strz./min.	845 m/s	Sub-karabinek dla wojsk desantowych z kolbą składaną do boku.

WĘGRY

Węgry rozpoczęły produkcję karabinków AK w 1959 roku na podstawie zakupionej licencji pod nazwą własną AK-55 (7.62mm AK-55 Gépkarabély), były to karabinki produkowane w państwowym przedsiębiorstwie Fémárú- Fegyver- és Gépgyár (FÉG) i była to kopia radzieckich karabinków AK z frezowaną komorą zamkową. Produkcja karabinków AK-55 trwała do roku 1962.

W 1963 rozpoczęto produkcję nowego typu karabinka na licencji karabinka AKM z tłoczoną komorą zamka. Węgrzy nowy karabinek nazwali AKM-63 i wprowadzili w nim kilka modyfikacji względem oryginału, dodano zmodyfikowane łoże z uchwytem oraz całkowicie usunięto drewnianą nakładkę na rurze gazowej przez co ta odmiana karabinka AKM wygląda całkowicie charakterystycznie.

Fot. AKM-63 (https://www.theakforum.net/threads/official-hungarian-pic-thread.46/page-18)

Dwa lata później dokonano modyfikacji karabinka AKM-63 i tak powstał karabinek AMD-65 (7,62mm AMD-65 Gépkarabély), zmiany obejmowały zastosowanie składanej do boku metalowej kolby, skrócenie lufy oraz zastosowanie kompensatora odrzutu.

Fot. AMD-65 (http://www.hungariae.com/AMD65.htm)

Na bazie karabinka AMD-65 zaprojektowano również karabinek-granatnik do miotania grantów nasadkowych, karabinek ten otrzymał nazwę AMP-69 (7,62mm AMP-69 Gépkarabély). Kolba została przeprojektowana do lepszej absorbcji odrzutu oraz elementy potrzebne do miotania granatów.

For. AMP-69 (http://www.hungariae.com/AMP69.htm)

W drugiej połowie lat 70-tych w celu unifikacji z innymi państwami Układu Warszawskiego Węgrzy zaprojektowali swoje odpowiedniki karabinków AKM/AKMS, pod nazwą AK-63F ze stałą kolbą drewnianą (zwany również AMM) oraz AK-63D (zwany również AMMS) z kolbą składaną jak w polskim karabinku AKMS. Później powstała również wersja zmodernizowana AK-63MF z teleskopową kolbą oraz szyną Picatinny.

W związku z ujednolicaniem kalibru 5.45 x 39 mm w wojskach Układu Warszawskiego, również Węgry wprowadziły do służby klona radzieckiego AK-74, karabinek węgierski otrzymał nazwę NGM-81 (5.45mm Gépkarabély NGM-81) i rozpoczęto jego produkcję w 1981 roku.

Na rynek eksportowy oraz cywilny Węgrzy od 1985 roku produkowali karabinek SA-85M (7,62mm Gépkarabély SA-85M), który był w zasadzie węgierską kopią karabinka AKM/AKMS. Dostępne są wersje z kolbą stałą drewnianą oraz z kolbą metalową składaną. W USA sprzedawany jest również cywilny odpowiednik karabinka AK-63 pod nazwą handlową SA-2000M.

Wojskowa Komenda Transportu Warszawa

Wojskowa Ekspozytura Transportu Wojsk przy Dyrekcji Kolejowej (1945)

Wojskowa Ekspozytura Transportu Kolejowego przy Dyrekcji Kolejowej Nr 1 (1945 - 1946)

Delegatura Oddziału IV Sztabu Generalnego przy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych Nr 1 (1946 - 1950)

Szefostwo Przewozów Wojskowych przy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych Nr 1 (1950 - 1952)

Szefostwo Przewozów Wojskowych przy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych Warszawa (1952 - 1977)

Szefostwo Przewozów Wojskowych Kat. I Warszawa (1977 – 1995)

Komenda Komunikacji Wojskowej Warszawa (1995 – 2003)

Wojskowa Komenda Transportu Warszawa (2003 – obecnie)

RYS HISTORYCZNY

Historia jednostki sięga roku 1945, wtedy to Rozkazem Naczelnego Dowódcy WP nr 0198/Org. z dnia 15 sierpnia 1945 roku sformowano Wojskową Ekspozyturę Transportu Wojsk przy Dyrekcji Kolejowej w Warszawie, termin sformowania jednostki wyznaczono na 31 sierpnia 1945 roku, jednostkę sformowano według etatu nr 10/2 o stanie osobowym 14 wojskowych. Chwilę po wydaniu rozkazu formującego Zarządzeniem Szefa Sztabu Generalnego nr 028/Org. z dnia 14 września 1945 roku zmieniono nazwę jednostki na Wojskowa Ekspozytura Transportu Kolejowego przy Dyrekcji Kolejowej Nr 1. Kilka miesięcy później Rozkazem Naczelnego Dowódcy WP nr 025/Org. z dnia 6 lutego 1946 roku w terminie do dnia 28 lutego 1946 roku jednostkę przeformowano na nowy etat nr 10/3 o stanie osobowym 10 wojskowych i 1 kontraktowy. Pod koniec 1946 roku jednostka kolejny raz zmienia nazwę, na mocy Rozkazu Naczelnego Dowódcy WP nr 0215/Org z dnia 28 listopada 1946 roku z dniem 15 grudnia 1946 roku jednostka przyjęła nazwę Delegatura Oddziału IV Sztabu Generalnego przy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych Nr 1.

W 1947 roku kolejny raz zredukowano wielkość jednostki, na mocy Rozkazu Naczelnego Dowódcy WP nr 033/Org. z dnia 7 lutego 1947 roku w terminie do dnia 28 lutego 1947 roku delegaturę przeformowano na etat nr 10/4 o stanie osobowym 3 wojskowych i 3 kontraktowych.

Kolejna zmiana nazwy jednostki to rok 1950, Zarządzeniem Szefa Sztabu Generalnego nr 085/Org z dnia 6 maja 1950 roku delegaturę przemianowano na Szefostwo Przewozów Wojskowych przy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych Nr 1.

W sierpniu 1950 roku w związku z wprowadzeniem planu mobilizacyjnego „PM-1”, do planu tego wpisano również Szefostwo Przewozów Wojskowych przy D.O.K.P. Nr 1, jednostka miała zostać zmobilizowana w terminie N-1-24, o numerze mobilizacyjnym 8850-106 oraz numerze poczty polowej P-7193, na czas „W” jednostka miała również być na etacie nr 10/4.

Zarządzeniem Szefa Sztabu Generalnego nr 0206/Org. z dnia 22 września 1950 roku jednostkę podporządkowano Szefowi Komunikacji Okręgu Wojskowego I.

We wrześniu 1951 roku dokonano nowelizacji planu mobilizacyjnego „PM-1”, zdecydowano że jednostka ma pozostać na etacie pokojowym, anulowano jej numer mobilizacyjny, doszło także do zmiany numeru poczty polowej na P-8142.

Rok 1952 przyniósł kolejne przeformowanie, na podstawie Zarządzenia Szefa Sztabu Generalnego nr 015/Org z dnia 9 stycznia 1952 roku w terminie do dnia 1 marca 1952 roku jednostkę przeformowano na etat nr 10/10 o stanie osobowym 16 wojskowych i 5 kontraktowych. Jednocześnie z nazwy jednostki zniknął numer porządkowy 1.

W 1953 roku wprowadzono nowy plan mobilizacyjny „PM-53” i jednostka otrzymała nowe zadania mobilizacyjne, za rozwinięcie mobilizacyjne jednostki odpowiedzialny był dowódca 1.Pułku Piechoty, jednostka otrzymała numer mobilizacyjny B-090 oraz numer poczty polowej P-6371, miała zostać zmobilizowana w terminie N-2 oraz przeformowana na etat wojenny 09/11, plan ten w zasadzie przeniesiono do wprowadzonego w 1955 roku zmodyfikowanego planu mobilizacyjnego „ZPM-53”, zmianami było anulowanie numeru poczty polowej.

W 1956 roku w ramach planu mobilizacyjnego „ZPM-53” zmieniono jednostce numer etatu wojennego na 09/36 oraz zmieniono odpowiedzialnego za mobilizacyjne rozwinięcie jednostki, od tego momentu odpowiedzialnym za rozwinięcie mobilizacyjne był dowódca 12.Batalionu Samochodowego. Takie ustawienie na czas „W” przepisano również do planu mobilizacyjnego „PM-58” ze skróceniem czasu mobilizacji do N-1, zmieniono również numer mobilizacyjny.

Kolejnej korekty etatu dokonano Zarządzeniem Szefa Sztabu Generalnego nr 0142/Org z dnia 13 listopada 1962 roku, w terminie do dnia 30 listopada 1962 roku jednostkę przeformowano na etat nr 10/28 o stanie osobowym 15 wojskowych i 4 pracowników cywilnych.

W 1963 roku ukazał się kolejny plan mobilizacyjny „PM-63”, zadania dla jednostki pozostały zasadniczo bez zmian, jednostkę przydzielono do Wojsk OTK.

Trzy lata później Zarządzeniem Szefa Sztabu Generalnego nr 0106/Org. z dnia 8 września 1966 roku jednostkę przeformowano w terminie do dnia 1 grudnia 1966 roku na nowy etat nr 10/32 o stanie osobowym 11 wojskowych oraz 3 pracowników cywilnych. Jednocześnie na początku 1967 roku wycofano etat wojenny jednostki, a na czas „W” jednostka miała za zadanie uzupełnić swój stan do wojennego stanu etatowego.

1 stycznia 1969 roku w związku z wprowadzeniem systemu „ILORAZ-M” i nowej numeracji etatów, jednostka otrzymała nowy numer etat nr 51/006.

Kolejne przeformowanie i zmiana nazwy to rok 1977, na mocy Zarządzenia Szefa Sztabu Generalnego nr 015/Org z dnia 12 maja 1977 roku w terminie do dnia 1 października 1977 roku jednostkę przemianowano na Szefostwo Przewozów Wojskowych Kat. I Warszawa i przeformowano na etat wojenno-pokojowy nr 51/045 o stanie osobowym 9 wojskowych i 3 pracowników cywilnych.

Kolejna reorganizacja to Zarządzenie Szefa Sztabu Generalnego nr 058/Org z dnia 18 maja 1989 roku, w terminie do dnia 30 września 1989 roku jednostkę przeformowano na etat wojenno-pokojowy nr 51/074.

Kolejne reorganizacje to 1 stycznia 1995 roku kiedy to jednostkę przeformowano na Komendę Komunikacji Wojskowej Warszawa, a następnie 1 stycznia 2003 roku, kiedy to jednostka została przeformowana na swoją obecną strukturę i nazwę, czyli Wojskową Komendę Transportu Warszawa.

Wojskowa KomendaTransportu Warszawa jest stacjonarną jednostką logistyczną, posiadającą stały skład organizacyjny obejmujący specjalistyczne Sekcje oraz Delegatury, przeznaczone do wykonywania zasadniczych zadań w zakresie transportu i ruchu wojsk, realizującą zadania na obszarze województw mazowieckiego i podlaskiego, utrzymuje gotowość do wykonania zadań w zakresie: zabezpieczenia transportowego podczas mobilizacyjnego i operacyjnego rozwinięcia wojsk w ramach działań obronnych, wsparcia transportowego wojsk własnych i sojuszniczych, wykonujących zadania w ramach zarządzania kryzysowego oraz wykonujących zadania wynikające z zagrożeń niemilitarnych.

Do głównych zadań WKTr Warszawa należy:

- współpraca z terenowymi organami administracji wojskowej w zakresie gromadzenia wyszkolonych rezerw w celu uzupełnienia potrzeb mobilizacyjnych Komendy oraz jednostek nowo formowanych;

- organizowanie szkolenia uzupełniającego kadry i szkolenia pracowników wojska;

- zapewnienie sprawnej i terminowej realizacji przemieszczenia wojsk w obszarze odpowiedzialności oraz udzielanie pomocy jednostkom wojskowym w tym zakresie;

- wspieranie działań przemieszczanych wojsk w organizacji przekraczania granicy państwowej;

- współudział w organizowaniu i prowadzeniu szkolenia z zakresu transportu i ruchu wojsk w jednostkach wojskowych stacjonujących lub rozpoczynających przemieszczenie na obszarze odpowiedzialności Komendy;

- realizacja procedur z zakresu przygotowania projektów i wydawania „Zezwoleń na przejazd drogowy", oraz terminowe ich przesyłanie do właściwych adresatów;

- współuczestniczenie w kontrolach sprzętu przeładunkowego i zabezpieczenia ruchu wojsk, w tym wojskowych pojazdów kolejowych, w jednostek wojskowych obszaru odpowiedzialności;

- prowadzenie bazy danych sprzętu przeładunkowego i zabezpieczenia ruchu wojsk (w tym rejestru wojskowych pojazdów kolejowych) znajdujących się na wyposażeniu jednostek wojskowych obszaru odpowiedzialności;

- gromadzenie danych i ocena możliwości wykorzystania infrastruktury transportowej na potrzeby obronne państwa w obszarze odpowiedzialności.

Wojskowa Komenda Transportu Warszawa działając w ramach podsystemu transportu i ruchu wojsk czynnie zabezpiecza przemieszczania oraz za i wyładunki Polskich Kontyngentów Wojskowych (PKW) transportem morskim i lotniczym.

TRADYCJE, PATRON i ŚWIĘTA

STRUKTURA

Komendant;

Sekcja Kierowania Ruchem Wojsk;

Sekcja Przewozów i Służby Dyspozytorskiej;

Sekcja Przeładunków i Sieci Transportowej;

Delegatura Wojskowej Komendy Transportu Białystok;

POCZET DOWÓDCÓW

PODPORZĄDKOWANIE

Okręg Wojskowy I (1950 – 31.XII.1953)

Warszawski Okręg Wojskowy (1.I.1954 - 14.IV.2011)

2.Regionalna Baza Logistyczna (14.IV.2011 - obecnie)

Wojskowa Komenda Transportu Katowice

Wojskowa Ekspozytura Transportu Wojsk przy Dyrekcji Kolejowej (1945)

Wojskowa Ekspozytura Transportu Kolejowego przy Dyrekcji Kolejowej Nr 10 (1945 - 1946)

Delegatura Oddziału IV Sztabu Generalnego przy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych Nr 10 (1946 - 1950)

Szefostwo Przewozów Wojskowych przy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych Nr 10 (1950 - 1952)

Szefostwo Przewozów Wojskowych przy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych Katowice (1952 - 1977)

Szefostwo Przewozów Wojskowych Kat. I Katowice (1977 – 1995)

Komenda Komunikacji Wojskowej Katowice (1995 – 2003)

Wojskowa Komenda Transportu Katowice (2003 – obecnie)

RYS HISTORYCZNY

Historia jednostki sięga roku 1945, wtedy to Rozkazem Naczelnego Dowódcy WP nr 0198/Org. z dnia 15 sierpnia 1945 roku sformowano Wojskową Ekspozyturę Transportu Wojsk przy Dyrekcji Kolejowej w Katowicach, termin sformowania jednostki wyznaczono na 31 sierpnia 1945 roku, jednostkę sformowano według etatu nr 10/2 o stanie osobowym 14 wojskowych. Chwilę po wydaniu rozkazu formującego Zarządzeniem Szefa Sztabu Generalnego nr 028/Org. z dnia 14 września 1945 roku zmieniono nazwę jednostki na Wojskowa Ekspozytura Transportu Kolejowego przy Dyrekcji Kolejowej Nr 10. Kilka miesięcy później Rozkazem Naczelnego Dowódcy WP nr 025/Org. z dnia 6 lutego 1946 roku w terminie do dnia 28 lutego 1946 roku jednostkę przeformowano na nowy etat nr 10/3 o stanie osobowym 10 wojskowych i 1 kontraktowy. Pod koniec 1946 roku jednostka kolejny raz zmienia nazwę, na mocy Rozkazu Naczelnego Dowódcy WP nr 0215/Org z dnia 28 listopada 1946 roku z dniem 15 grudnia 1946 roku jednostka przyjęła nazwę Delegatura Oddziału IV Sztabu Generalnego przy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych Nr 10.

W sierpniu 1950 roku w związku z wprowadzeniem planu mobilizacyjnego „PM-1”, do planu tego wpisano również Szefostwo Przewozów Wojskowych przy D.O.K.P. Nr 10, jednostka miała zostać zmobilizowana przez Wojskową Komendę Rejonową Katowice Miasto w terminie N-1-24, o numerze mobilizacyjnym 8854-246 oraz numerze poczty polowej P-6849, na czas „W” jednostka miała również być na etacie nr 10/4.

Zarządzeniem Szefa Sztabu Generalnego nr 0206/Org. z dnia 22 września 1950 rokujednostkę podporządkowano Szefowi Komunikacji Okręgu Wojskowego V.

We wrześniu 1951 roku dokonano nowelizacji planu mobilizacyjnego „PM-1”, zdecydowano że jednostka ma pozostać na etacie pokojowym, wobec czego zdjęto zadanie mobilizacji jednostki z WKR Katowice Miasto, oraz anulowano jej numer mobilizacyjny, doszło także do zmiany numeru poczty polowej na P-8191.

W 1953 roku wprowadzono nowy plan mobilizacyjny „PM-53” i jednostka otrzymała nowe zadania mobilizacyjne, za rozwinięcie mobilizacyjne jednostki odpowiedzialny był dowódca 94.Pułku Artylerii OPL, jednostka otrzymała numer mobilizacyjny B-933 oraz numer poczty polowej P-9819, miała zostać zmobilizowana w terminie N-2 oraz przeformowana na etat wojenny 09/11, plan ten w zasadzie przeniesiono do wprowadzonego w 1955 roku zmodyfikowanego planu mobilizacyjnego „ZPM-53”, zmianami było anulowanie numeru poczty polowej oraz zmiana odpowiedzialnego za przeprowadzenie mobilizacji na dowódcę 37.Pułku Artylerii Lekkiej.

W związku z rozformowaniem Okręgu Wojskowego V, na mocy Rozkazu Ministra Obrony Narodowej nr 0066/Org. z dnia 3 listopada 1953 roku jednostka weszła w skład Śląskiego Okręgu Wojskowego.

W 1956 roku w ramach planu mobilizacyjnego „ZPM-53” zmieniono jednostce numer etatu wojennego na 09/36 oraz zmieniono odpowiedzialnego za mobilizacyjne rozwinięcie jednostki, od tego momentu odpowiedzialnym za rozwinięcie mobilizacyjne był dowódca 35.Brygady Artylerii Armat, a później dowódca 15.Szkolnego Pułku Czołgów. Takie ustawienie na czas „W” przepisano również do planu mobilizacyjnego „PM-58”ze skróceniem czasu mobilizacji do N-1, zmieniono również numer mobilizacyjny.

W 1963 roku ukazał się kolejny plan mobilizacyjny „PM-63”, zadania dla jednostki pozostały zasadniczo bez zmian, jednostkę przydzielono do Wojsk OTK.

1 stycznia 1969 roku w związku z wprowadzeniem systemu „ILORAZ-M” i nowej numeracji etatów, jednostka otrzymała nowy numer etat nr 51/006.

Kolejne przeformowanie i zmiana nazwy to rok 1977, na mocy Zarządzenia Szefa Sztabu Generalnego nr 015/Org z dnia 12 maja 1977 roku w terminie do dnia 1 października 1977 roku jednostkę przemianowano na Szefostwo Przewozów Wojskowych Kat. I Katowice i przeformowano na etat wojenno-pokojowy nr 51/045 o stanie osobowym 9 wojskowych i 3 pracowników cywilnych.

Kolejne reorganizacje to 1 stycznia 1995 roku kiedy to jednostkę przeformowano na Komendę Komunikacji Wojskowej Katowice, a następnie 1 stycznia 2003 roku, kiedy to jednostka została przeformowana na swoją obecną strukturę i nazwę, czyli Wojskową Komendę Transportu Katowice.

Wojskowa KomendaTransportu Katowice jest stacjonarną jednostką logistyczną, posiadającą stały skład organizacyjny obejmujący specjalistyczne Sekcje oraz Delegatury, przeznaczone do wykonywania zasadniczych zadań w zakresie transportu i ruchu wojsk, realizującą zadania na obszarze województw śląskiego i opolskiego, utrzymuje gotowość do wykonania zadań w zakresie: zabezpieczenia transportowego podczas mobilizacyjnego i operacyjnego rozwinięcia wojsk w ramach działań obronnych, wsparcia transportowego wojsk własnych i sojuszniczych, wykonujących zadania w ramach zarządzania kryzysowego oraz wykonujących zadania wynikające z zagrożeń niemilitarnych.

Do głównych zadań WKTr Katowice należy:

- współpraca z terenowymi organami administracji wojskowej w zakresie gromadzenia wyszkolonych rezerw w celu uzupełnienia potrzeb mobilizacyjnych Komendy oraz jednostek nowo formowanych;

- organizowanie szkolenia uzupełniającego kadry i szkolenia pracowników wojska;

- zapewnienie sprawnej i terminowej realizacji przemieszczenia wojsk w obszarze odpowiedzialności oraz udzielanie pomocy jednostkom wojskowym w tym zakresie;

- wspieranie działań przemieszczanych wojsk w organizacji przekraczania granicy państwowej;

- realizacja procedur z zakresu przygotowania projektów i wydawania „Zezwoleń na przejazd drogowy", oraz terminowe ich przesyłanie do właściwych adresatów;

- współuczestniczenie w kontrolach sprzętu przeładunkowego i zabezpieczenia ruchu wojsk, w tym wojskowych pojazdów kolejowych, w jednostek wojskowych obszaru odpowiedzialności;

- gromadzenie danych i ocena możliwości wykorzystania infrastruktury transportowej na potrzeby obronne państwa w obszarze odpowiedzialności.

Wojskowa Komenda Transportu Katowice działając w ramach podsystemu transportu i ruchu wojsk czynnie zabezpiecza przemieszczania oraz za i wyładunki Polskich Kontyngentów Wojskowych (PKW) transportem morskim i lotniczym.

TRADYCJE, PATRON i ŚWIĘTA

DECYZJA Nr 44/MON MINISTRA OBRONY NARODOWEJ z dnia 14 luty 2017 r.w sprawie wprowadzenia odznaki pamiątkowej Wojskowej Komendy Transportu w Katowicach

Na podstawie art. 2 pkt 1 i 9 ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o urzędzie Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 189 i 852, z 2014 r. poz. 932 oraz z 2016 poz. 2138) oraz § 1 pkt 7 lit. d i § 2 pkt 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1996 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. poz. 426 oraz z 2014 r. poz. 933), w związku z § 34 pkt 2 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 4 maja 2009 r. w sprawie określenia innych znaków używanych w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. poz. 689 oraz z 2013 r. poz. 1636) – po zasięgnięciu opinii Komisji Historycznej do Spraw Symboliki i Tradycji Orężnych – ustala się, co następuje:

§ 1 . Wprowadza się odznakę pamiątkową, zwaną dalej „odznaką”, Wojskowej Komendy Transportu w Katowicach.

§ 2 . Zatwierdza się:

1) wzór odznaki, stanowiący załącznik Nr 1 do decyzji;

2) wzór legitymacji odznaki, stanowiący załącznik Nr 2 do decyzji;

§ 3 . Nadaje się regulamin odznaki, stanowiący załącznik Nr 3 do decyzji.

§ 4 . Decyzja wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

REGULAMIN ODZNAKI PAMIĄTKOWEJ

WOJSKOWEJ KOMENDY TRANSPORTU W KATOWICACH ==w y c i ą g==

3. Odznaka ma kształt krzyża maltańskiego oplecionego wieńcem laurowym. Ramiona krzyża barwy czarnej i brązowej nawiązują do barw jednostek drogowo-kolejowych. W centralnej części krzyża umieszczony jest herb miasta Katowice - miejsca stacjonowania Komendy. Na górnym ramieniu krzyża znajdują się litery „WKTr” – skrót pełnej nazwy, a na dolnym ramieniu cyfry „2003” – rok powstania instytucji.

STRUKTURA

Komendant;

Sekcja Kierowania Ruchem Wojsk;

Sekcja Przewozów i Służby Dyspozytorskiej;

Sekcja Przeładunków i Sieci Transportowej;

Delegatura Wojskowej Komendy Transportu Opole;

POCZET DOWÓDCÓW

PODPORZĄDKOWANIE

Okręg Wojskowy V (1950 – 31.XII.1953)

Śląski Okręg Wojskowy (1.I.1954 - 14.IV.2011)

4.Regionalna Baza Logistyczna (14.IV.2011 - obecnie)

18 Batalion Dowodzenia

jednostki-wojskowe.pl

Menu witryny

Uncategorised

SM Galkowek

8BOT

9BOT

Karabinki AK

Wojskowa Komenda Transportu Warszawa

Wojskowa Komenda Transportu Katowice

Polecamy